CD-recensie
© Siebe Riedstra, augustus 2018
Scarlatti: Sonates K 19, 380, 9, 234 (The power of Illusion) - K 492, 322, 525, 39 (Live Happily!) - K 396, 450, 430, 1 (The return to Order) - K 197, 69, 208, 32 (Enchantment and Prayer) Federico Colli (piano) |  |
Federico Colli is een pianist van uitersten, tenminste in deze collectie sonates van Domenico Scarlatti. Dat kunnen we vaststellen aan de hand van twee sonates in A majeur, K 39 en K 208. K 39 dwingt bewondering af door een tempo waarin hij zelfs Horowitz naar de kroon steekt, in een griezelig perfecte beheersing van de repeterende noten. K 208 confronteert ons met een interpretatie die zijn inspiratie lijkt te vinden in de vrijpostige manier waarop de klavierleeuwen van weleer Schumann en Chopin te lijf gingen. De interpretatie trok daarbij meer aandacht dan respect voor de notentekst, met de componist als grote verliezer.
De Italiaan Colli (Brescia, 1988) won in 2012 The Leeds International Piano Competition en viel niet alleen op door zijn spel: de verslagen maakten melding van een flamboyante rode cravate. Het label Chandos heeft hem gecontracteerd en presenteert hier Sonatas Vol. 1 van Domenico Scarlatti. Vol. 1 houdt een belofte in waarvan je nooit weet wat daarvan terecht gaat komen, dus wachten we rustig af. Conti heeft voor zijn Vol. 1 verzonnen dat het wel een aardig idee zou zijn om de sonates te rangschikken naar hun emotionele gesteldheid. Wie Scarlatti-kenner Ralph Kirkpatrick erop naleest weet dat de componist er zelf ook toe neigde om zijn sonates zo nu en dan in groepjes van twee of drie te presenteren, maar bij hem was het verbindende element de toonsoort.
Colli gooit het over een andere boeg, zijn rubrieken geeft hij romantische titels als The Power of Illusion, Live Happily!, The Return to Order, Enchantment and Prayer. Een benadering waar Scarlatti weinig van zou hebben begrepen, maar die niettemin voor Federico Colli ongekende vergezichten lijkt te openen. Colli is een briljante pianist met originele ideeën, en wie deze cd onbevangen benadert wordt ruim een uur lang aangenaam beziggehouden. De snelle delen nodigen uit tot herbeluistering, de langzame delen vertellen een ander verhaal. Hier neemt Colli bezit van Scarlatti op een manier die gehakt maakt van de barokke oorsprong van deze werken. Maar de pianistiek is verbluffend, en het zou zomaar kunnen dat Colli in zijn live-optredens het publiek voor zich weet te winnen met deze kijk op Scarlatti. In de huiskamer moet hij de competitie aangaan met collega's die iets zorgvuldiger met de noten omgaan. Een aardig alternatief biedt Claire Huangci op het label Berlin Classics (0300603BC, hier besproken). Zij presenteert haar Scarlatti ook in groepjes, zonder romantische labels, maar gewoon op muzikale gronden. Wel zo gezond.