CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2019
Rihm: Gesungene Zeit - Lichtes Spiel, ein Sommerstück - Coll'Arco Tianwa Yang (viool), Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz o.l.v. Darell Ang |
Wolfgang Rihm op het label Naxos, met maar liefst twee cd's in serie met zijn 'Music for Violin and Orchestra'. Een prestatie die enige decennia geleden zou zijn voorbehouden aan het label DG, maar die daar nu geen schijn van kans meer heeft. Daar zijn Rihm en zijn vakbroeders vervangen door Max Richter en consorten. Ironisch dat een label dat begon als een bron voor muziekvrienden met een smalle beurs de plaats inneemt van een label voor de elite, en dat het label voor de elite ervoor kiest om de massa te plezieren met geruststellende klanken. De wereld van vroeger op zijn kop.
Hulde dus voor Naxos, en felicitaties aan Wolfgang Rihm, de muziekschrijver die zonder medelijden een lawine van noten over ons uitstort, waarin wij onze weg moeten zoeken. Wat betreft de vioolconcerten worden we met deze twee cd's geweldig geholpen. Rihm noemt zijn vioolconcerten niet bij nummer, maar bij naam. Ik maakte al eens een overzicht:
1. Lichtzwang 1976
2. Gesungene Zeit 1992
3. Dritte Musik 1993
4. Coll'Arco 2008
5. Lichtes Spiel 2009
6. Gedicht des Malers 2014
Bijna geen twintigste-eeuwse componist heeft zich zo intensief met het fenomeen vioolconcert beziggehouden - Alfred Schnittke komt dicht in de buurt met vier vioolconcerten, en laten we Grażyna Bacewicz met zeven niet vergeten. In de negentiende eeuw waren in Duitsland Spohr en Bruch de grote kampioenen. En Rihm is nog niet uitgecomponeerd
Voor het eerst zijn deze zes werken voor viool en orkest ingespeeld door één violiste. Tianwa Wang neemt daarmee een voorsprong op solisten die zich voor individuele concerten hebben ingezet. De voorsprong vertaalt zich in subliem vioolspel dat niet onderdoet voor haar illustere collega's (waaronder Anne-Sophie Mutter, Jaap van Zweden en Renaud Capuçon). Dit is een cd waarmee Naxos bewijst dat het door een traditionele bril gezien de plaats heeft ingenomen van de 'grote' labels van weleer. En voor een fractie van de prijs. Daarmee is bewezen dat het kan, zogenaamd moeilijke muziek onder nieuwsgierige mensen brengen zonder dreigend faillissement. Als je het maar slim aanpakt. Het andere deel van deze editie werd hier al besproken door Aart van der Wal. De conclusie is duidelijk. Wie waagt die wint. De winst is voor Naxos.