CD-recensie

© Siebe Riedstra, mei 2014

De argeloze luisteraar die deze cd in zijn speler legt, zal zich bij de vierde track afvragen hoe het mogelijk is dat de schitterende muziek van Giovanni Benedetto Platti hem altijd ontgaan is. Het antwoord is simpel: we luisteren niet naar Platti, maar naar Corelli. Op de drempel van de achttiende eeuw, in 1700, publiceerde Arcangelo Corelli in Rome zijn Twaalf Vioolsonates opus 5. Hij deed dat op een moment dat vocale muziek alomtegenwoordig was, in de kerk zowel als in het theater. Instrumentale muziek was iets voor 'in de pauze', en dat was precies waarvoor Corelli ze componeerde. Maar Corelli sloeg aan, en de eerstvolgende decennia was heel Europa in zijn ban. Corellimania brak uit in Engeland, en Francesco Geminiani sprong er handig op in door de sonates te bewerken voor een iets grotere kamermuziekbezetting, het Concerto Grosso. Het succes van die bewerking drong door naar het bisschoppelijke hof in Würzburg, waar de Italiaanse kapelmeester en alleskunner Giovanni Benedetto Platti (1679-1763) werkzaam was.

Platti werd geboren in Padua, ontving zijn opleiding in Venetië en trok vervolgens naar het noorden. Zijn gehele leven was hij werkzaam aan het hof van Fürstbischof Johann Philipp Franz von Schönborn. Hij was hij actief in diverse capaciteiten - onder andere als hobovirtuoos en componist. Hij componeerde celloconcerten en cellosonates voor zijn broodheer. Die was een groot liefhebber van Italiaanse muziek, en bezat niet alleen een afschrift van de Vioolsonates opus 5 van Corelli, maar ook een exemplaar van de door Geminiani vervaardigde versie voor strijkorkest. Kennelijk vond zijn patroon dat Geminiani's noten voor verbetering vatbaar waren. Op grond van wat we hier te horen krijgen geef ik hem gelijk, maar dat ligt niet alleen aan de geboden partituren, maar ook aan de kwaliteit van de uitvoering. Ik heb de vergelijking gemaakt met de opname van de complete Concerti Grossi in Geminiani's verdoeking door het Ensemble 415 onder leiding van violiste Chiara Banchini. Banchini staat het wat azijnige geluid voor zoals we dat kennen van veel strijkersgroepen op oude instrumenten, van het Leonhardt Consort tot Concerto Köln. Het Ensemble Cordia is een fractie kleiner, maar het verschil zit vooral in de klank, die veel ronder en milder is, en in de tempi die een grotere rust ademen zonder spanning te verliezen.

De drie celloconcerten die de ruggengraat van deze productie vormen profiteren enorm van deze klankbenadering. Cellist Stefano Veggetti mag dan geen wereldnaam zijn, maar het is een genot om naar hem te luisteren. Keer op keer moest ik aan Anner Bylsma denken. Weet u wat zo aardig is? De cd is opgedragen aan Bylsma, whose talent and inspiring influence transformed the artistic path of so many musicians.

index