CD-recensie

© Siebe Riedstra, januari 2020

De Zwitserse dirigent Adriano (net als Solomon en Madonna heeft hij maar één naam) werd geboren in 1944 maar is pas rond zijn vijftigste gaan dirigeren. Concerten geeft hij niet, hij beperkt zich tot het maken van cd's met onderbelicht klassiek repertoire en filmmuziek. Hij bespeelt geen muziekinstrument en is in het muziekvak een zelfverklaarde autodidact. Hij begon met het produceren van opnamen voor zijn eigen label, en wist daardoor de aandacht te trekken van Klaus Heymann, oprichter van en drijvende kracht achter de labels Naxos en Marco Polo. Voor Marco Polo nam hij zo'n dertig cd's op, die voor een groot deel zijn heruitgegeven op Naxos. Zijn laatste wapenfeit is een registratie van de complete symfonieën van de Zwitserse componist Fritz Brun (hier besproken), net als deze beide schijfjes opgenomen in Bratislava en Moskou. Dat heeft uiteraard alles te maken met de beschikbare financiën. Adriano is dus veel meer dan alleen maar dirigent, in zijn eentje organiseert hij het hele circuit, van de keuze van het repertoire tot en met het speelklaar maken van het orkestmateriaal. Hij drijft wat het dirigeren betreft op zijn enthousiasme, en is zich daar wel van bewust - een regulier dirigentschap ambieert hij niet.

Op deze beide cd's vinden we de complete orkestwerken van de jonggestorven Italiaanse componist Mario Pilati (1903-1938), vriend van Mario Castelnuovo-Tedesco en protégé van Ildebrando Pizzetti. Pilati werd geboren in Napels, waar hij studeerde, zelf doceerde en overleed. Een aantal jaren was hij als zelfstandig componist en criticus gevestigd in Milaan, waar hij klavieruittreksels vervaardigde voor muziekuitgever Ricordi. Pilati trok voor het eerst de aandacht in 1928 met zijn pianokwintet in D (ook op Naxos verschenen). Net als zijn acht jaar jongere landgenoot Nino Rota toont hij een voorliefde voor de lichtere kant van de muze. Dat resulteert in dit geval in een aatal werkjes die salonfähig zijn, maar geen blijvende indruk achterlaten. De sterkste werken op deze beide cd's zijn de Suite voor piano en strijkers uit 1925, het Divertimento voor koperblazers (1932), en de Bagatellen voor kamerorkest (1933). Het Concert voor orkest (1932) werd bij de première in Venetie weliswaar gedirigeerd door Dimitri Mitropolous, maar vergeleken met de scheppingen van Bartók en Lutoslawski is het de naam nauwelijks waard - wel leuke speelmuziek. De laatste jaren van zijn leven (hij was al ziek) besteedde Pilati aan een opera (in Napolitaans dialect) die onvoltooid is gebleven.

Deze opnamen verschenen eerder op het eigen label van Adriano (Inedita, 2010, opgenomen in Moskou) en op Marco Polo. De kwaliteit varieert van heel redelijk tot slordig, aan diverse ongelijke inzetten in het Concert voor orkest is te merken dat een iets krachtiger directie welkom zou zijn geweest. Desondanks mogen we de doorzetter Adriano dankbaar zijn - zonder hem zou de muziek van Mario Pilati nu nog liggen te verstoffen

index