CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, januari 2020

Paganini: Vioolconcert nr. 1 in D, op. 6

Vieuxtemps: Vioolconcert nr. 4 in d, op. 31

Ning Feng (viool), Orquesta Sinfónica del Principado de Asturias o.l.v. Rossen Milanov

Channel Classics CCS 40719 • 68' •
Opname: juni 2017, Auditorio Palacio de Congresos Principe Filipe, Oviedo (Spanje)

   

Virtuosismo is de wervende titel van deze cd, met twee vioolconcerten die ooit garant stonden voor volle zalen. Zo stond het Vierde vioolconcert van Henri Vieuxtemps tussen de oprichting en 1940 tientallen malen op de lessenaar bij het Concertgebouworkest om daarna stilletjes te verdwijnen. Het Eerste Vioolconcert van Niccolo Paganini hield het langer uit, dat werd ook na 1950 zo eens in de tien jaar van stal gehaald. Maar violisten kunnen er geen genoeg van krijgen, en dus verschijnt er zo nu en dan een cd met een van deze oude 'war horses'.

Niccolò Paganini (Genua, 1782-1840) was de eerste grote romantische vioolvirtuoos uit de muziekgeschiedenis. Hij componeerde (en improviseerde) voor eigen gebruik en zorgde er tevens voor dat zijn imago aan de verwachtingen voldeed. De dames vielen voor hem in katzwijm. Zijn Eerste vioolconcert was geheel getailleerd naar zijn eigen specificaties: de orkestpartij staat oorspronkelijk in E genoteerd, terwijl de violist in D speelt, en dus zijn instrument een toon hoger moet stemmen. Dat zorgt voor een briljanter geluid - en maakte het werk onspeelbaar voor de concurrentie. Tegenwoordig (en ook op deze opname) spelen solist en orkest samen in dezelfde toonsoort, en wordt er niet meer zo driftig gecoupeerd in de orkestrale bijdrage.

Henri Vieuxtemps (Verviers, België, 1820-1881) is de troonopvolger van Paganini, maar hij had hogere aspiraties. Hij wilde niet alleen als vioolvirtuoos, maar ook als componist serieus genomen worden. Zeven vioolconcerten schreef hij voor zichzelf en het nageslacht, en die klinken dientengevolge meer naar Beethoven dan naar Paganini. Zijn aspiraties als componist blijken al direct uit het begin van zijn Vierde vioolconcert, met een orkestrale inleiding van maar liefst vijf minuten. Het zal niemand verbazen dat die inleiding door volgende interpreten werd ingekort tot minder dan een minuut, getuige de opname die Jascha Heifetz en John Barbirolli in 1935 maakten in de Abbey Road Studio voor EMI.

Het belang van een uitgave als deze ligt vanzelfsprekend niet bij de componisten, maar bij de uitvoerende virtuoos. In dit geval de Chinese violist Ning Feng (1981). Hij studeerde aan het conservatorium van Szechuan en vertrok vervolgens naar Europa waar hij in Berlijn les had van Antje Weithaas. In 2006 won hij het Internationale Paganini Concours, en staat sindsdien onder contract bij het label Channel Classics. Wie in de discografische historie van deze werken duikt stuit zoals gezegd onvermijdelijk op Jascha Heifetz, die onsterfelijk werd met juist deze werken. Het spel van Ning Feng roept herinneringen op aan dat van Heifetz, met een snel vibrato, een slanke toon en een griezelig zuivere intonatie. Ning Feng probeert op geen enkele wijze zijn grote voorganger te imiteren, en hoeft zich in de vergelijking nergens zorgen over te maken. Voor moderne oren geeft de superieure opnamekwaliteit (en een versie zonder coupures) hem bovendien een voorsprong op de oude meester.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links