CD-recensie

© Siebe Riedstra, mei 2017

Niccolò Paganini heeft naam gemaakt als de duivel op de viool, maar eigenlijk was hij altviolist. Hector Berlioz was zo onder de indruk van zijn spel dat hij zijn Harold en Italie speciaal voor Paganini componeerde. Paganini was er niet blij mee. Altviolisten met een hang naar virtuositeit zijn uiteraard jaloers op de violisten voor wie Paganini 24 onmogelijk moeilijke Caprices componeerde, en willen dat kunstje ook leveren. Zo ook Pierre Lenert, solo-altist van het orkest van de Parijse Nationale Opera en docent aan de École Normale de Musique in Parijs. Lenert wil niet alleen laten horen dat hij het kan, hij draagt zijn transcriptie tevens op aan grote voorgangers als Emanuel Vardi en William Primrose, en aan alle jonge altisten die nog zullen komen. Dat vat ook een beetje het belang van deze cd samen. De gemiddelde muziekliefhebber heeft meer dan genoeg aan een enklele opname van de Caprices in hun originele gedaante, maar violisten kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Dat geldt mutatis mutandis uiteraard ook voor deze transcripties en de bespelers van de altviool. Die zullen deze beide schijfjes met ingehouden adem beluisteren, want wat Lenert hier presteert grenst aan het ongelofelijke.

Nieuwsgierige kenners zullen zich afvragen waarom Lenert twee cd's nodig heeft om de klus te klaren, terwijl Itzhak Perlman er 72 minuten over doet. Dat wordt direct duidelijk in de tweede Caprice, met de tempo-aanduiding moderato. Lenert kiest een tempo dat tweemaal zo langzaam is als dat van Perlman, 5:18 tegen 2:44. Bij de beroemdste Caprice, nummer 24, herhaalt zich dat, een teken dat Pierre Lenert niet alleen een punt wil maken voor zijn altviool, maar ook voor zijn inzichten in de interpretatie. De opname zit er bovenop, inclusief bijgeluiden, de twee cd's zitten in een minimalistisch kartonnen klaphoesje zonder boekje. Heel veel extra informatie vindt u via bovenstaande link.

index