CD-recensie

© Siebe Riedstra, september 2023

Missy Mazzoli (*1980) timmert al een aantal jaren flink aan de weg met opdrachten van (onder meer) de Metropolitan Opera, het Kronos Quartet en een handvol Amerikaanse toporkesten. Wonderlijk genoeg verschijnt er nu pas een cd die in zijn geheel aan haar werk is gewijd, met een drietal orkestwerken, een vioolconcert in twee versies en een werk voor soloviool en elektronica. Wonderlijk ook dat de opnamen niet in haar geboorteland werden gemaakt maar in Scandinavië: het Noorse Bergen en het meest noordelijke orkest ter wereld, de Arctic Philharmonic.

Mazzoli behoort tot het snel groeiende contingent componisten voor wie geen verschil meer bestaat tussen pop, jazz, world en klassiek. Alex Ross (auteur van The Rest is Noise) roemt haar voor haar 'apocalyptic imagination' die een indie-rock gevoel laat versmelten met klassieke tradities. Mazzoli organiseerde haar eigen band Victoire waardoor ze niet alleen te horen is in concertzalen en operahuizen, maar ook in rock clubs.

Mazzoli studeerde in Amerika bij Meredith Monk en David Lang. Met een Fulbright studiebeurs studeerde ze een jaar lang aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag bij Louis Andriessen. Andriessen horen we in haar werk nauwelijks terug, maar diens techniek heeft wel degelijk sporen nagelaten. Mazzoli bedient zich van een idioom waarin langzaam bewegende harmonische lagen het fundament vormen voor barok aandoende melodische figuren, met een belangrijke rol voor theatrale glissandi.

Missy Mazzoli

De cd opent met een bewerking van een contrabasconcert met de titel Dark with Excessive Bright. Een citaat uit Paradise Lost van John Milton waarin een blinde het gewaad van God beschrijft. Op verzoek van vioolsolist Peter Herresthal werkte ze deze partituur om tot een vioolconcert met begeleiding van een klein strijkorkest. Een tweede bewerking voor vioolsolo en strijkkwintet, eveneens op verzoek van Herresthal, sluit de cd af.

Kleurrijke instrumentatie met ongebruikelijke middelen worden in de toelichting niet genoemd, maar ze zijn er wel degelijk. In Sinfonia (for Orbiting Spheres) zijn de fagotten, hoorns en koperblazers uitgerust met mondharmonica's die voor een theatrale aanvulling van de hoge strijkers zorgen. Op een live-opname op YouTube van de Hessische Rundfunk is een en ander goed te volgen. In These Worlds in Us, opgedragen aan haar vader, een Vietnam-veteraan, schrijft ze een viertal melodica's (blaas-piano) voor.

Orpheus Undone dateert uit 2021 en was een opdracht van het Chicago Symphony Orchestra en music director Riccardo Muti. Het is een tweedelig werk dat gebaseerd is op fragmenten uit de balletpartituur Orpheus Alive die Mazzoli in 2019 schreef voor het National Ballet of Canada.

Voor haar eigen band Victoire schreef Mazzoli een vocaal werk, Vespers for a New Dark Age. Daarvan nam ze samples van instrumenten en zang die ze als computerbegeleiding gebruikt voor een versie voor soloviool, met de nieuwe titel Vespers for Violin. Ze schreef het voor Monica Germino en Frank van der Weij, die het in oktober 2014 in Groningen in première brachten. In 2019 ontving Mazzoli voor dit werk een Grammy Award. Van dit slechts vijf minuten durende maar wonderschone werkje zijn meerdere opnamen (ook eentje met de componist) op YouTube te beluisteren.

Vioolsolist Peter Herrestal, de beide orkesten onder de dirigenten James Gaffigan en Tim Weiss leveren hier een topprestatie. De toelichting bij de werken werd door Mazzoli zelf verzorgd, op zich al een garantie voor kwaliteit. De opname voldoet aan de hoge eisen die we van BIS gewend zijn. Een boeiende kennismaking met (volgens Time Out New York) 'Brooklyn's post-millennial Mozart'.

index