CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, februari 2018

 

George Martin - The Film Scores and Original Orchestral Music

(G.) Martin: The Pepperland Suite - Live and let die Suite - Three American Sketches for Violin and Chamber Orchestra - Judy's Theme - Under Milkwood Overture - Belle Étoile - Waltz in d for flute and Chamber Orchestra - Prelude for Strings after Bach - The Mission Chorales

Cornelius Katzer (viool), Aaron Dan (fluit), The Berlin Music Ensemble & Choir o.l.v. Craig Leon
Atlas Réalisations ARCD008 & ARLP • 63' • (cd en dubbelelpee)
Opname: 2017, Meistersaal, Emil Berliner Studios, Berlijn 

 

George Martin (1926-2016) is het brein achter het kolossale succes van The Beatles en draagt om die reden de eretitel 'the fifth Beatle'. Als baas van het kleine label Parlophone gaf hij de 'boys from Liverpool' niet alleen hun eerste kans, wat belangrijker is, hij liet ze hun gang gaan. Wel voorzag hij ze van uiterst vruchtbare ideeën - het strijkkwartet in Yesterday was zijn idee en arrangement - en was zo verantwoordelijk voor een nieuw geluid in de popmuziek dat voor een revolutie in die sector heeft gezorgd en hemzelf als producer legendarische status bezorgde. Hij liet Parlophone achter zich en vestigde zich als onafhankelijk producer met zijn eigen studio en werd zo de drijvende kracht achter een onafzienbare stoet popgroepen met bijbehorend toptien materiaal.

De jonge George Martin was een muzikaal ventje maar volgde na zijn schoolopleiding een carrière in het leger. Na zijn militaire dienst meldde hij zich als eenentwintigjarige bij de Londense Guildhall School of Music voor een studie die hij na drie jaar afsloot. Zijn eerste baantje kreeg hij bij de Parlophone studio, waar hij al spoedig de leiding verwierf met bovenbeschreven resultaat. Naast zijn werk als producer hield hij zich bezig met het componeren van filmmuziek. Gezien zijn fenomenale reputatie heeft hij nooit hoeven nadenken over een carrière in de klassieke muziek - daar was gewoon geen tijd voor.

De dirigent van deze uitgave, Craig Leon, is net als Martin producer van popmuziek (hij begon met punk) met een klassieke achtergrond. Hij heeft zich verdiept in de muzikale nalatenschap van Martin en daaruit een overzicht samengesteld onder de titel The Film Scores and Original Orchestral Music. In Berlijn bestaat een overweldigend aanbod aan musici, waaruit het Berlin Music Ensemble (koor en orkest) is samengesteld. Een initiatief dat de grootste lof verdient, maar ook een paar kanttekeningen uitlokt.

De cd opent met 'The Pepperland Suite', een uittreksel van de score voor de film 'Yellow Submarine'. Ze maakt duidelijk dat de combinatie Beatles / Martin tot geniale resultaten leidde, maar ook dat de componist in zijn eentje niet het niveau van de door hem bewonderde Bernard Herrmann wist te behalen. De 'Live and let die' suite komt een stuk sterker over, al leunt die krachtig op de sound die John Barry aan de Bond films wist te geven.

Met de derde filmscore in dit programma is iets vreemds aan de hand. Voor de film The Mission componeerde Martin op verzoek een aantal voorbeelden van vocale muziek zoals die geklonken zou kunnen hebben in de tijd en omgeving waarin de film speelt. Martin leverde een aantal vocale en instrumentale specimen, maar kon in zijn agenda geen tijd vrijmaken om daadwerkelijk de score voor deze film te schrijven. Die eer viel te beurt aan Ennio Morricone. Maar nu komt het: hoe is het mogelijk dat track 23, Orchestral interlude, verdacht veel weg heeft van een blauwdruk voor het 'Theme from the Mission' van Ennio Morricone? Plagiaat mag men het absoluut niet noemen, maar de overeenkomst blijft frappant.

Er is ook een klein stekelig puntje. Martin maakte een mooie partituur voor mondharmonica en strijkorkest met de titel Three American Sketches. Een nostalgisch kleinood waarin hij zich kennelijk persoonlijk heeft willen uitdrukken. Wat heeft Craig Leon ertoe doen besluiten om de harmonica te vervangen door een viool? Was er in Berlijn niet één capabele harmonicaspeler te vinden? Gelukkig is er op youtube een harmonicavirtuoos (Robert Bonfiglio) te vinden die zijn eigen verrichtingen graag tentoonstelt, dus u kunt zichzelf laten overtuigen.

Tot mijn verbazing werd deze uitgave aangeleverd als een dubbelelpee met de cd als toegift in een kartonnen hoesje. Van de hernieuwde liefde voor de elpee ben ik op de hoogte, maar een lijfelijke confrontatie was me tot nu toe - minstens dertig jaar - bespaard gebleven. Geluidsdragers in alle vormen en maten hebben zich die periode gemanifesteerd, mono, stereo, cassette, cd en download. Bakken vol heb ik ervan verzameld en kapitalen heb ik eraan uitgegeven. En dan ligt er ineens een elpee - nee, een dubbelelpee - voor je neus. Een dubbelelpee van 63 minuten? Echt? Ik herinner me besprekingen waarin met gepaste trots de speelduur van 80 minuten voor een enkele elpee werd vermeld.

Op deze manier maakt George Martin nog heel wat los, en misschien bevestigt dat ook wel zijn status. Niet als componist maar als de stuwende kracht achter een kolossaal fenomeen in de muzieksgeschiedenis van de twintigste eeuw. Een eeuw waarin The Beatles waarschijnlijk meer invloed hebben uitgeoefend hebben dan menige klassieke componist had durven dromen.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links