CD-recensie
© Siebe Riedstra, juli 2018
Passion & Polyphony MacMillan: Cecilia Virgo - Children are a heritage of the Lord - Miserere - Hymn to the Blessed Sacrament - Bring us, O Lord God - Data est mihi omnes potestas - O Radiant Dawn Martin: Messe pour double choeur Emily Pailthorpe (hobo, Hymn), Benjamin Roskams (altviool, Hymn), Sonoro o.l.v. Neil Ferris |  |
Sonoro is een piepjong gemengd koor, opgericht in 2016, dat ondanks zijn prille leeftijd met deze cd al zijn derde proeve van bekwaamheid aflegt. In de toelichting lezen we het volgende: 'The choir's unmistakably rich and full sound has been realized by allowing each singer to be free to use all of their voice, matched with careful blending, creating warmth and resonance.' Een prachtig uitgangspunt, en het werkt prima, zolang de dynamiek beperkt blijft tot de onderste helft van het scala. In de bovenste helft gaat het mis. In de luide passages is er veel te veel ruimte voor het gebruik van 'all of their voice' zoals hierboven beschreven. Wanneer één sopraan de kans krijgt om er met haar vibrato doorheen te prikken is het gedaan met de 'careful blending' - en helaas is dat hier het geval. Hetzelfde geldt voor de mannenbezetting van Sonorus, kracht staat gelijk aan een fors vibrato, dat in dit repertoire niets te zoeken heeft.
Jammer, want zowel Frank Martin als James MacMillan verdienen beter. Twee diepgelovige componisten die gezorgd hebben voor een immense verrijking van het a capella repertoire. In het geval van Martin mogen we ons gelukkig prijzen met tientallen opnamen van deze schitterende mis, dus daar blijft de schade beperkt. Maar James MacMillan is voor zijn recente werk afhankelijk van jonge koren als Sonorus, wat al direct blijkt uit het tweede werk op deze cd. Children are a heritage of the Lord werd door The Sixteen in 2011 ten doop gehouden, en beleeft hier kennelijk zijn discografische première. Een prachtig kleinood dat door bewonderaars van Eric Whitacre omarmd zou worden. Dus mogen we blij zijn met deze opname, maar bovengenoemde bezwaren komen hier dubbel naar voren door de gesplitste sopraanpartij.
Het is duidelijk dat Neil Ferris met Sonorus een andere benadering van de koorklank zoekt, weg van het strakke geluid dat nu de norm is. Er is zeker ruimte voor een koorklank die gezonde stemmen de ruimte geeft, maar de eerste stelregel is dan toch nog altijd 'careful blending'. En daaraan ontbreekt het hier.