![]() CD-recensie
© Siebe Riedstra, juni 2012
|
Lalo: Celloconcert in d – Symfonie in g – Torleif Thedéen (cello), Malaysian Philharmonic Orchestra o.l.v. Kees Bakels BIS-CD-1296 • 75' • Opname: december 2001 (symfonie) en
Deze opnames hebben een paar jaartjes op de plank gelegen, maar in 2006 markeerden ze het begin van een integrale opname van de soloconcerten van Edouard Lalo, aangevuld met een tweetal markante orkestwerken, en verdeeld over drie cd’s en drie orkesten, maar met als constante kracht aan het roer dirigent Kees Bakels, samen met zijn oude vriend Jean-Jacques Kantorow. Dertig jaar geleden waren ze samen actief in het Nederlands Kamerorkest, Bakels als vaste gastdirigent, Kantorow als concertmeester. Kantorow vertolkt de werken voor viool en orkest, goed voor twee van de drie cd’s. Edouard Lalo (1823-1892) begon zijn carrière als componist onopvallend, maar deed wel opvallende dingen. Hij richtte een strijkkwartet op waarin hij zelf eerst altviool en later tweede viool speelde. Als componist produceerde hij vooral kamermuziek, bepaald geen populair medium in het Frankrijk van die dagen. Uiteraard bleef hij dromen van een succesvolle doorbraak, en die kwam door de kennismaking met Pablo de Sarasate, Spaans meesterviolist. Sarasate en Lalo’s Symphonie Espanole werden een begrip, en vanaf dat moment was het vrij baan voor Edouard Lalo, op één uitzondering na. U raadt het al, de opera, de allesoverheersende bron van vermaak in het Europa van de negentiende eeuw. Een componist zonder succesvolle opera telde in dat klimaat niet mee. Lalo had het al eens geprobeerd met een opera op een draak van een libretto, gebaseerd op Schillers Fiesco, in 1866, maar dat werd niets. Lalo gooide niets weg, en hergebruikte een deel uit zijn opera als het Scherzo van zijn enige symfonie, en dat is ook het beste deel geworden. Wat opvalt is de gelijkenis met Mendelssohn, eveneens een meesterlijke schepper van dartele muziek. Overigens kwam die symfonie pas op papier in 1886, na de successen van de soloconcerten voor Sarasate. Dat het een paar jaar heeft geduurd voordat deze uitgave het licht zag heeft niets te maken met de kwaliteit van een en ander. Ook platenlabels kennen het verschijnsel file. Lalo’s Celloconcert, ooit behorend tot de bagage van iedere zichzelf respecterende cellist, dreigt zo langzamerhand van de concertpodia te glijden. Onvermijdelijk maar spijtig, want een uitvoering als deze, met een rotsvast geloof in de waarde van de noten, maakt duidelijk dat er in de top tien van romantische celloconcerten nog steeds ruimte is voor dat van Edouard Lalo. index |