CD-recensie
© Siebe Riedstra, februari 2014
Emmanuel: Sonate op. 11 (voor fluit, klarinet en piano) Koechlin: Fluitsonate op. 52 - Klarinetsonate nr. 1 op. 85- nr. 2 op. 86 - Sonatine modale op. 155a (voor fluit en klarinet) - Trois pièces uit op. 178 (voor klarinet en piano) - Pastorale op. 75bis (voor fluit, klarinet en piano) Markus Brönnimann (fluit), Jean-Philippe Vivier (klarinet), Michael Kleiser (piano) Brilliant Classics 9422 • 60' • Opname: 2003, Villa Louvigny, Luxemburg |
Even een opmerking vooraf: ondanks de veel oudere opnamedatum kwam deze cd pas in 2013 uit. Waarom wordt er niet bij verteld, en het is geen heruitgave. De Zwitser Markus Brönnimann en Fransman Jean-Philippe Vivier zijn blazersaanvoerders in het Luxemburgs Philharmonisch Orkest. Brönnimann kent pianist Michael Kleiser door wederzijdse activiteiten aan de Hochschule für Musik in Zürich. Samen maakten ze een plaat rond het thema fluit, klarinet en piano, zoals gecomponeerd door twee tijdgenoten met gelijksoortige interesses en minimale reputaties. We hebben het over Maurice Emmanuel (1862-1938) en Charles Koechlin (1867-1950). Emmanuel was op het conservatorium een buitenbeentje, maar mocht zich verheugen in vriendschappelijke banden met Debussy. Zijn muzikale wereld wordt gekenmerkt door twee factoren: interesse voor modale toonladders en een gekmakende zelfkritiek. Koechlin was allesbehalve zelfkritisch, hij componeerde de hele wereld aan elkaar. Van Emmanuel bezitten we zo'n dertig werken, bij Koechlin schiet de teller door tot ver over de tweehonderd.
Maurice Emmanuel blijkt met zijn Sonate voor fluit, klarinet en piano een klein meesterwerk te hebben geschreven dat alleen al door zijn maffe bezetting tot status Doornroosje is veroordeeld. Uiterst handig dus dat deze Luxemburgse collega's het werk een nieuwe kans geven. Met name het tweede deel doet niet onder voor de sonates waarmee Debussy aan het eind van zijn leven 'la musique française' nieuw leven wilde inblazen. Charles Koechlin laat horen dat hij niet voor niets de leraar was van Francis Poulenc. Zijn sonates voor fluit en klarinet laten iets voorschemeren van de ondeugende geaardheid van de Groupe des Six.
Tegelijkertijd horen we ook bij hem dezelfde geestesgesteldheid als bij Debussy, met name in de Fluisonate uit 1913. Overigens zat ook de veel oudere Saint-Saëns op hetzelfde spoor, met zijn sonates voor hobo, klarinet en fagot. Op volledigheid mag je bij Koechlin uiteraard niet rekenen, de berg wordt nooit afgegraven. Van de 14 Pièces voor klarinet en piano, op. 178 komen er hier drie tot klinken. Het label Hänssler, onvermoeibaar archeoloog inzake Koechlin (zie mijn andere besprekingen) levert ze compleet.
Voor veel muziekliefhebbers zou dit een eerste kennismaking met Maurice Emmanuel en zijn sonate kunnen betekenen, en ik beveel hem van harte aan. Een stuk om van te houden, zeker in deze uitvoering. De Fluitsonate van Koechlin is voor kenners geen onbekende, maar een aanrader voor iedereen die de sonates van Debussy (en Saint-Saëns en Poulenc) een warm hart toedraagt. De rest van de cd laat zich op dezelfde manier beluisteren: prikkelend, amuserend en intrigerend. En het klinkt voortreffelijk. Laat u verleiden.