CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, oktober 2013

 

Klemperer: Symfonieën nr. 1 en 2 - Merry Waltz - Marcia funebre (voor orkest) - Recollections (voor orkest) - Scherzo (voor orkest)

Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz
o.l.v. Alun Francis

CPO 999987-2 • 66 •

Opname: juni 2003, Philharmonie, Ludwigshafen (D)

 

 

Otto Klemperer was een geniaal dirigent die het eerste deel van zijn carriere afsloot als hoofd van de Kroll-Oper in Berlijn. Het was een legendarische periode waar nog steeds boeken over worden geschreven. Daarna ging het grondig mis. De nazi’s kwamen aan de macht, Klemperer week uit naar Amerika, kon daar niet aarden, had een beroerte en leed verschrikkelijk onder zijn manische depressiviteit. Dankzij zijn dochter Lotte, en de legendarische Walter Legge, die hem het Philharmonia Orchestra gaf, kon hij de laatste decennia van zijn leven in Londen waarmaken wat hij decennia daarvoor had moeten opgeven. Hij begon ook weer te componeren en na zijn 75ste levensjaar zagen onder meer zes symfonieën het licht. De eerste twee staan op deze schijf, samen met wat losse orkestwerken, waaronder de twee afgekeurde middendelen van de tweede symfonie. Deze muziek roept meer vragen op dan ze kan beantwoorden. De eerste vraag is: bedoelt’ie het zo of kon’ie het niet beter, iets wat je je ook dikwijls afvraagt bij Charles Ives, dus wees voorzichtig. De tweede vraag is: moeten we muziek die in de jaren zestig is geschreven en in haar taal een mengelmoes is van Mahler, Weill en Offenbach nog serieus nemen? In het licht van wat er vandaag de dag wordt gecomponeerd: ja. Vraag drie: schieten we er wat mee op? Ja, want we weten nu hoe Otto Klemperer herinnerd wilde worden. Mede dankzij de onvermoeibare propagandist voor onbekend repertoire, Alun Francis en het goed presterende orkest van Rheiland Pfalz. Overigens werd de eerste symfonie in 1961 in premiere gebracht door Klemperer zelf bij het Concertgebouworkest.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links