CD-recensie
© Siebe Riedstra, oktober 2019
Kernis: Fluitconcert - Air voor fluit en orkest - Symfonie nr. 2 Maria Piccinini (fluit), Peabody Symphony Orchestra o.l.v. Leonard Slatkin (Concert, Air) & Marin Alsop (Symfonie) |
De Amerikaanse componist Aaron Jay Kernis (1960) is in Europa nog steeds geen bekende naam, maar past in zijn geboorteland in het rijtje succesvolle toondichters met een Pulitzer Prize (1996) en een Grawemeier Award (2002) in zijn prijzenkast. Hij studeerde in Californië bij John Adams en aan de Yale University bij Jacob Druckman en Morton Subotnick. In het Amerikaanse componeren van de twintigste eeuw kan men heel kort door de bocht twee richtingen onderscheiden: East Coast en West Coast. De East Coast volgde strenge Europese principes (en Arnold Schönberg), de West Coast werd beïnvloed door de ideeën van John Cage. Typerend voor de East Coast zijn Copland en Barber, terwijl aan de West Coast componisten als Lou Harrison en John Adams naam maakten. Dat Kernis zijn licht opstak bij beide scholen horen we vooral terug in zijn latere werken, waaronder het Fluitconcert (2015) op deze cd. Het is een vierdelig werk waarin hij ernst en luim combineert, en dat gebaseerd is op traditionele dansvormen: twee levendige in de hoekdelen, en twee rustige in de middendelen (Barcarolle en Pavane).
Air voor fluit en orkest stamt uit 1995 en is in zijn oorspronkelijke vorm geschreven voor viool en piano en opgedragen aan de echtgenote van de componist, de pianiste Evelyne Luest. Al snel bewerkte Kernis het voor diverse solo-instrumenten (cello, fluit) en orkest. In dit stuk is de invloed van Samuel Barber (Knoxville) onmiskenbaar.
De Tweede symfonie maakt deel uit van een serie 'War pieces' die Kernis tussen 1991 en 1995 schreef onder indruk van de Golfoorlog. Een van die werken is Colored Fields, een concert voor althobo en later ook in een versie voor cello. Een omfloerste elegie en een overtuigende introductie tot het oeuvre van Kernis. De Tweede symfonie is weliswaar geschreven onder indruk van de gruwelen van die oorlog, maar geeft dat alleen weer in abstracte indrukken.
Het orkest op deze cd is geen beroepsorkest in de gebruikelijke zin, maar het leerlingenorkest van het Peabody Institute, het oudste conservatorium in de Verenigde Staten, in 1857 gesticht door de filantroop George Peabody. De opname werd gemaakt door de afdeling opleiding geluidsregistratie van de school. Dit is de tweede cd van het orkest, dat regelmatig werkt met dirigenten van naam en faam, zoals hier Leonard Slatkin en Marin Alsop (chef van het 'andere' orkest van Baltimore). Marina Piccinini is een internationaal bekende fluitiste, Kernis schreef het concert voor haar en droeg het aan haar op. Dit is de discografische première, net als deze fluitversie van de Air. Van de Tweede symfonie bestaat een opname uit 1997 op het label Argo, maar die is uit de catalogus verdwenen.
Een cd die weer eens bewijst hoe uitstekend het muziekonderwijs in de Verenigde Staten is geregeld, hoe zorgvuldig het land met zijn componisten omgaat, en tot welke indrukwekkende resultaten dat kan leiden.