CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2013
 |
|
Hough: Was mit den Tränen geschieht (voor piccolo, contrafagot en piano) – Un Piccolo Sonatina – Bridgewater (voor fagot en piano) – Herbstlieder – Broken Branches (pianosonate) – The loneliest wilderness (voor cello en orkest)
Michael Hasel (piccolo), Marion Reinhard (contrafagot en fagot), Jacques Imbrailo (bariton), Stephen Hough (piano), Steven Isserlis (cello), Tapiola Sinfonietta o.l.v. Gábor Takács-Nagy
BIS-CD-1952 • 77' •
Opname: maart 2011, Teldex Studio, Berlijn (Tränen/Sonatina/Bridgewater); april 2011, Potton Hall, Suffolk (Herbstlieder/Broken Branches); movember 2009, Tapiola Concert Hall, Finland (Loneliest Wilderness)
Stephen Hough (1961) geniet wereldfaam als concertpianist met een internationale carrière en meer dan veertig cd’s op zijn naam. Maar hij kan meer. Veel meer. Hij schildert, schrijft, dicht, geniet grote bekendheid als blogger in The Guardian en houdt een prachtige website bij. Met deze cd bewijst hij ook nog eens heel verdienstelijk te kunnen componeren. Hij schreef al muziek op zijn zesde, maar verloor de belangstelling in zijn tienerjaren. De afgelopen jaren heeft hij het notenschrijven weer opgepakt, en ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag bracht BIS deze cd uit. Daarop staan werken die hij voor goede vrienden – en zichzelf – heeft geschreven. Van een dichtende componist mag je poëtische titels verwachten en die krijgen we dan ook volop. Maar ook het klinkende resultaat mag er wezen. Het laatste werk op de cd, The loneliest wilderness voor cello en orkest, is een prachtige evocatieve meditatie die zijn naam eer aandoet en met een lengte van ruim een kwartier van de eerste tot de laatste noot boeit. Dat geldt eveneens voor de pianosonate Broken branches (gebroken takken), waarvan de afgebroken stukjes opnieuw aan elkaar geregen worden. Een cd die je voor en met vrienden maakt moet wel klinken als een klok, en dat doet hij dan ook, mede dankzij de voorbeeldige opnametechniek.