CD-recensie

© Siebe Riedstra, oktober 2014

Alexei Lubimov (1944) is een nieuwsgierige pianist. Altijd op zoek naar nieuwe invalshoeken op vertrouwde partituren. In die zoektocht spelen oude en eeuwenoude instrumenten een cruciale rol. Debussy op een Bechstein van honderd jaar geleden, Mozart op een tweehonderd jaar oude Walther, en nu Haydn op een tangent piano. De tangent was rond 1800 een modieus instrument, maar werd al snel ingehaald door de fortepiano. Vandaag is het een uitgestorven specimen - er bestaan nog maar een stuk of twintig. De tangent is het vervolg op clavichord en klavecimbel. De klank wordt veroorzaakt door een houten hamertje dat tegen de snaar slaat (bij een klavecimbel plukt een haakje aan de snaar). Met een aantal hulpmiddelen kan de klank vervolgens gemanipuleerd worden. Een pedaal zorgt ervoor dat de snaren kunnen doorklinken, met een viltstrip kan de klank gedempt worden, en met harde dempers kan een luit worden nagebootst. Op veel opnamen is de tangent niet te onderscheiden van zijn tijdgenoot, het hammerklavier. Hier haalt Alexei Lubimov echter het onderste uit de kan: in Haydns Zeven Kruiswoorden heeft hij het perfecte stuk gevonden. Oorspronkelijk voor orkest geschreven gaf Haydn toestemming voor deze anonieme klavierbewerking, zonder twijfel het initiatief van een ambitieuze uitgever. De Belgische klavierbouwer Chris Maene heeft een kopie gemaakt van een van de instrumenten van vader en schoonzoon Späth & Schmal, de succesvolste makers van dit instrument. Wie nieuwsgierig is naar de ultieme klank van dit fossiel wordt hier op zijn wenken bediend.

index