CD-recensie
© Siebe Riedstra, november 2018
Händel: Ode for St. Cecilia's Day - Concerto grosso in a, op. 6 nr. 4 Carolyn Sampson (sopraan), Ian Bostridge (tenor), Polish Radio Choir, Dunedin Consort o.l.v. John Butt |  |
Het Misteria Paschali Festival is een jaarlijks weerkerend evenement dat plaatsvindt in de Stille Week in diverse locaties in het Poolse Krakau. Ieder jaar wordt een ensemble uitgenodigd als speciale gast, en in 2018 was dat het Dunedin Consort, met zijn artistiek leider en dirigent John Butt. Deze cd werd opgenomen in opdracht van het festival. Ze is prachtig vormgegeven met een extra dik boekje in een digipack. Het concert vond plaats op 2 april, de opnamen werden gemaakt van 27 tot 29 maart en op 3 april. Bepaald geen haastklus.
De Britse pers heeft, afgaande op de persboodschap die het label Linn rondstuurde juichend gereageerd op deze uitgave. Vooral de eerste optredens van Ian Bostridge en Carolyn Sampson met het Dunedin Ensemble worden geroemd. Op papier klinkt dat zeer aannemelijk, maar in de praktijk pakt het anders uit. From Harmony, from Heav'nly Harmony zijn de eerste woorden die de tenor zingt, het begin van een lang recitatief dat essentieel is voor het begrip van het verdere verloop van het werk. Ian Bostridge maakt op bepaalde momenten overdreven veel werk van de tekst, maar is zeker twee derde nauwelijks te volgen. Bovendien is zijn timbre, dat steeds meer naar zijn grote voorganger Peter Pears begint te kleuren, inclusief uitgesproken vibrato, niet echt geschikt voor het barokke repertoire. Carolyn Sampson is een zangeres die in dit repertoire terecht lauweren heeft geoogst, en haar reputatie waarmaakt in de interpretatie, waarbij de stem niet altijd de frisheid van weleer laat horen. Het Dunedin Consort heeft een vocale component die bestaat uit acht vocalisten van twee per stemsoort. Ze worden hier 'aangevuld' met het Pools Radiokoor (vijf per stemsoort), waarvan het Engels uitstekend te verstaan is.
Blijft over de aanvoerder van het geheel, John Butt, toetsenist, musicoloog, publicist en dirigent, en een man met een grote reputatie. Hij schreef de voorbeeldige toelichting, en heeft als dirigent een productie gerealiseerd waar niets op aan te merken is, maar waar ook niets opmerkelijks aan is. Zonder te willen gaan zeuren over hoe vroeger alles beter was wil een mens toch wel eens weten hoe het in 1978 klonk onder Nikolaus Harnoncourt, met Anthony Rolfe Johnson en Felicity Palmer als solisten. De conclusie is simpel: er werd muziek gemaakt. Moeilijk om uit te leggen en makkelijk om te horen. Er zit ruimte in de frasering, het ritme wordt niet geregeerd door een click-track en de opname zoekt het niet in detaillering maar in sfeertekening.