CD-recensie

© Siebe Riedstra, december 2015

Hoewel er mensen zijn die vinden dat Philip Glass een muzikale woordenschat heeft die in minder dan twee seconden is uitgeput, heeft Glass het met zijn score voor de film The Hours (2003) tot een Oscar-nominatie geschopt. Een schril contrast met de magere jaren waarin hij zich een componerende taxichauffeur mocht noemen. Na de arthousefilms Koyaanisqatsi en Mishima heeft Glass midden jaren negentig de weg naar Hollywood gevonden met scores voor The secret agent, Kundun en The Truman Show. De film The Hours is gebaseerd op het met de Pulitzer-prijs bekroonde boek van Michael Cunningham, die in de begeleidende tekst bekent elke dag te beginnen met een uurtje Glass. Voor zulke fans is dit een uitgelezen cd. De muziek van Glass bestaat vrijwel alleen uit grote en kleine drieklanken, en klinkt dus altijd hetzelfde, of het nu een opera, symfonieën of filmmuziek betreft. Daar moet je vrede mee hebben. Op deze uitgave is een hoofdrol weggelegd voor de vaste pianist en naaste medewerker van Glass, Michael Riesman. Bijgestaan door een strijkkwartet en een strijkorkest verzorgt hij een stoet van statische vignetten, schitterend opgenomen in de Londense Abbey Road Studios van EMI

index