CD-recensie

© Siebe Riedstra, maart 2018

Dit is niets meer of minder dan een klinkend verslag van de concerten die plaats vonden in het weekend van 7 tot 9 april 2017 in de Powell Hall, het Concertgebouw van St. Louis in de Amerikaanse staat Missouri. Wijlen Hans Vonk zwaaide er de baton in de laatste fase van zijn carrière en werd opgevolgd door David Robertson, die op deze cd de honneurs waarneemt. Op het programma stonden werken die getuigen van de invloed van de jazz en Gershwins Rhapsody in Blue is zonder meer koploper in die categorie. Ze werd voorafgegaan door La Création du Monde van Darius Milhaud. Na de pauze klonken eerst de drie Dance Episodes uit het ballet Fancy Free van Leonard Bernstein, gevolgd door Gershwins Pianoconcert in F. De pianist is Kirill Gerstein (1979), van wie ik alle cd's die op het label Myrios verschenen hier besproken heb.

Op deze cd horen we niet alleen de beide werken van Gershwin, compleet met applaus (ook na het eerste deel van het pianoconcert) maar ook de toegiften (met aankondiging). Voor die toegiften maakte Kirill Gerstein een selectie uit de 'Virtuoso Etudes after Gershwin' van de Amerikaanse klavierleeuw Earl Wild. Ook zijn er nog twee uitstapjes naar andere locaties te horen. Summertime wordt gezongen door Storm Large op het Gilmore Festival in Kalamazoo (mei 2014); vibrafoonlegende Gary Burton speelt Blame it on my youth van Oscar Levant in het Berklee Performance Center (maart 2012).

Gerstein en Gershwin, beiden van Russisch-joodse afkomst, hebben elkaar gevonden. Gerstein is net als zijn voorganger een begenadigd pianist met een talent voor improvisatie, en dat talent buit hij hier ten volle uit. Wanneer u hier en daar een frase of een versiering waarneemt die u niet bekend voorkomt ligt dat niet aan uw geheugen. Gerstein veroorloofd het zich om hier en daar te laten horen wat het moment hem ingeeft en het maakt deze cd tot een unieke luisterervaring. Zoals hij zelf over zijn improvisaties opmerkte: ik heb iedere keer weer iets anders gespeeld.

Over de uitvoeringen kunnen we kort zijn: stunning. Niet alleen door het adembenemende gemak waarmee Gerstein vingers en brein aan het werk zet, maar evenzeer door de idiomatische jazzband die onder David Robertson getoverd wordt uit de leden van het St. Louis Symphony Orchestra. Vleesgeworden historically informed performance practice. En hoewel niet iedereen blij zal zijn met de spontane embellishments waar Gerstein in het vuur van de strijd mee komt, hebben ze wel geresulteerd in de boeiendste vertolkingen van deze partituren die ik ken. De meest voor de hand liggende vergelijking is die met een cd die Jean-Yves Thibaudet en Marin Alsop maakten voor het label Decca. Daar wordt de symfonische letter van de partituur respectvol dichtgeplamuurd, bij Gerstein komt de geest van Gershwin tot leven. Overtuig uzelf.

index