CD-recensie

© Siebe Riedstra, september 2021

César Franck (1822-1890) begon zijn carrière als pianospelend wonderkind, maar was als componist een laatbloeier. Als jonge man produceerde hij stapels virtuoze pianowerken, maar de muziek waarmee hij de muziekgeschiedenis haalde ontstond pas na zijn zestigste: de Vioolsonate en de Symfonie. In 1859, op zijn zesendertigste, werd hij organist van de Sainte-Clotilde in Parijs, op een gloednieuw instrument van Aristide Cavaillé-Coll; hij zou er tot aan zijn dood werkzaam blijven. Dat Franck van huis uit geen organist was blijkt onder andere uit het feit dat hij pas twintig jaar na zijn aanstelling zijn eerste bundel grote orgelwerken publiceerde, de Trois Pièces. Twaalf jaar later sloot hij zijn oeuvre af met de Trois Chorals pour grand orgue. De hoekstenen van een onovertroffen productie die in kwaliteit een tweede plaats verdient naast Sebastian Bach. In kwantiteit van een bescheiden omvang – de werken die er toe doen passen op twee cd's. Een garantie voor een regelmatige stroom van opnamen van over de gehele wereld, maar bij voorkeur gespeeld op een orgel van de Franse maker Cavaillé-Coll. Dus trok de bloedjonge Finse organist Pétur Sakari (leerling van Thierry Escaich) naar het Franse Orléans voor zijn visie op Franck op een Cavaillé-Coll uit 1880 – een schitterend instrument. Sakari werd geboren is 1992, bracht in 2009 zijn eerste cd uit en is behalve organist ook cellist en componist. Het past bij een organist met die achtergrond om zijn eigen persoonlijke kijk op dit stukgespeelde repertoire los te laten, en het allemaal eens anders te willen doen. Dat is even wennen. De maatstreep als ordenend onderdeel van het traject lijkt voor Sakari niet te bestaan: schoksgewijze versnellingen en vertragingen bepalen het verloop. Sakari speelt echter als een jonge god en de opname is een juweel. Vader Petri Sakari, bekend als chef-dirigent van het Londense BBC Symphony Orchestra, hielp met registreren.

index