CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2010
 |
(A.) Field: Being Dufay, music based on vocal fragments by Guillaume Dufay.
Ma belle dame souveraine – Je me complains- Being Dufay – Je vous pri – Presque quelque chose – Sanctus – La dolce vista.
John Potter (tenor), Ambrose Field (composer, live and studio electronics).
ECM New Series 2071 4766948 • 50' •
Het lijken onoverbrugbare grootheden, de pure klanken van de middeleeuwse renaissancecomponist Guillaume Dufay (1397-1474) en de computergestuurde gestroomlijnde 21ste eeuwse electronische klanken van Ambrose Field. Toch is het samenbrengen van klankwerelden die vele eeuwen van elkaar verwijderd zijn in deze tijd al lang niet ongewoon meer, zeker niet op het label ECM.
John Potter stond in 1994 aan de wieg van het succes van Officium, de eerste cd van ECM die middeleeuwse muziek combineerde met de jazz van saxofonist Jan Garbarek. Die cd sloeg in als een bom en liep als een trein. Potter was toen een van de vier leden van het Hilliard Ensemble, dat tekende voor die uitgave. De dubbel-cd Mnemosine was de logische – en voorspelbare – opvolger. In 1999 trad John Potter met een solistisch project naar voren: ‘In darkness let me dwell’, muziek van John Dowland, in een nieuw licht geplaatst met behulp van John Surman op sopraansax en basklarinet en Barry Guy op bas. Het succes daarvan veroorzaakte twee volgende uitgaven onder de noemer ‘The Dowland Project’.
Being Dufay markeert een nieuwe fase in de activiteiten van John Potter, een samenwerkingsproject met computerklankmaker Ambrose Field, niet alleen om een cd te produceren, maar ook om het materiaal op concerten uit te voeren. Vandaar de bovengenoemde website. In de 21ste eeuw is het genereren van electronische en het manipuleren van akoestische klanken definitief het werk van de computer geworden. Zo zien we op een van de begeleidende foto’s John Potter met een microfoon en Ambrose Field met een laptop. Field legt klanklagen die een statisch karakter hebben; ze zijn overwegend gebaseerd op één grondtoon en een ritmische puls is afwezig. Zo ontstaat een dromerig klanktapijt waarop John Potter de melodieën van Dufay naar believen kan uitrollen. Tegelijkertijd wordt ook Potters stem door de computer gemanipuleerd en meegenomen in de mix.
 |
| Ambrose Field achter de laptop |
Dit is uiteraard geen muziek voor iedereen en ook niet voor elk moment van de dag. Maar de liefhebbers van bovengenoemde titels kunnen hier zeker weer hun hart ophalen. Productie en registratie zijn zoals altijd bij ECM om door een ringetje te halen.