CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2016
Enescu: Cellosonates op. 26 nr.1-2 Viviane Spanoghe (cello), André de Groote (piano) Et'cetera KTC 1512 • 70' • Opname: eerder verschenen op het label Talent in 2003 |  |
George Enescu (1881-1955) was één van de grootste violisten van zijn tijd, een begenadigd pianist en dirigent, een beroemd pedagoog (zijn bekendste leerling is Yehudi Menuhin) en een succesvol componist. Dat succes behaalde hij op zijn twintigste met de Eerste Roemeense Rapsodie, gebaseerd op volksmelodieën en nog steeds een hit. Enescu heeft nooit meer in die stijl geschreven en het is duidelijk dat het publiek hem dat niet in dank heeft afgenomen. Meesterwerken als de opera Oedip of de derde symfonie worden nauwelijks geprogrammeerd
De beide cellosonates van George Enescu dragen het opusnummer 26. Verwarrend, want de eerste stamt uit 1898, toen de componist 17 jaar was, terwijl hij nummer twee bijna vier decennia later, in 1935 neerschreef. Dezelfde wonderlijke situatie vinden we terug bij de beide strijkkwartetten, opus 22, die dertig jaar na elkaar ontstonden. De Eerste cellosonate is duidelijk geïnspireerd door het classicisme van Saint-Saëns, niet voor niets studeerde de jonge Enescu aan het Parijse Conservatoire. De Tweede cellosonate vertelt het verhaal van de rijpe Enescu, en is ontstaan tussen de derde vioolsonate - zijn kamermuzikale meesterstuk - uit 1926 en de 'Impressions d'enfance' voor viool en piano uit 1940. De sonate dateert uit 1935 en is opgedragen aan Pablo Casals, een goede vriend van de componist.
Nocturne en Saltarello gaat nog verder terug dan de eerste cellosonate, sinds de eerste uitvoering in 1897 duurde het tot 1994 tot de partituur weer boven water kwam. Een knap staaltje van de zestienjarige componist, uiteraard niet verder reikend dan de salon. Dit is de discografische première, waarbij meteen moet worden opgemerkt dat het hier om een heruitgave gaat. In 2003 verscheen dit programma op het Belgische label Talent, zoals de naam al aangeeft een etalage voor jong aanstormend talent. Inmiddels vormen Viviane Spanoghe en André de Groote een gevestigd duo dat zich al vaker op het label Et'cetera liet horen. De heruitgave lag niet alleen voor de hand, maar is ook volkomen gerechtvaardigd door de kwaliteit van de uitvoeringen. Er figureren nog een paar opnamen in de catalogus, op Arte Nova en Naxos (hier besproken), maar die moeten het stellen zonder het extraatje van Nocturne & Saltarello. De Tweede cellosonate is bovendien een onmisbaar stuk repertoire voor muziekliefhebbers en cellisten die de schromelijk onderschatte Enescu een warm hart toedragen.