CD-recensie
© Siebe Riedstra, november 2010
 |
Enescu: Symfonieën nr. 1-3 - Vox Maris.
Orchestre Philharmonique de Monte Carlo (Symfonieën nr. 1-2), Orchestre
National de Lyon, Choeur de Chambre Les Eléments, Catherine Sydney
(sopraan) en Marius Brenciu (tenor),
o.l.v. Lawrence Foster.
EMI 86605/6 • 78' + 77' • (2 cd’s)
George Enescu (1881-1955) is het slachtoffer geworden van zijn eigen succes. Hij was een van de grootste violisten van zijn tijd, een begenadigd pianist en dirigent, een beroemd pedagoog (zijn bekendste leerling is Yehudi Menuhin) en een succesvol componist. Dat succes behaalde hij op zijn twintigste met de Eerste Roemeense Rapsodie, gebaseerd op volksmelodieën en nog steeds een hit. Enescu heeft nooit meer in die stijl geschreven en het is duidelijk dat het publiek hem dat niet in dank heeft afgenomen. Meesterwerken als de opera Oedip of de derde symfonie worden nauwelijks geprogrammeerd, maar met de geniale derde vioolsonate gaat het de laatste tijd gelukkig wat beter (Zehetmaier op ECM is weergaloos goed). De Amerikaanse dirigent Lawrence Foster woont in Frankrijk en ontfermt zich daar al twintig jaar over een discografische rehabilitatie van Enescu. Eerst op Erato met de orkestsuites en een aantal losse orkestwerken, tussendoor op Claves met het Tentet en de Kamersymfonie, en tenslotte op EMI met de beide eerste symfonieën.
EMI heeft in 2005 die laatste opname heruitgegeven in een koppeling met een gloednieuwe opname van de derde symfonie en het symfonisch gedicht Vox Maris uit 1950. De derde symfonie stamt uit de periode van de eerste wereldoorlog en is geschreven voor orkest met (woordloos) koor en orgel. Wie een grandioze Mahleriaanse affaire verwacht komt bedrogen uit, want het orgel heeft een bescheiden bijdrage en het slot is volkomen verstild. Toch waart de geest van Mahler wel door deze partituur, met name in de gedifferientieerde instrumentatie. Ook maakt Enescu, net als Cesar Franck, gebruik van een cyclisch thema, waardoor in dit grote werk toch een duidelijke samenhang ontstaat doordat dingen terug blijven komen. Dit is niet de enige uitgave van de drie symfonieën, maar wel veruit de beste. Het label Arte Nova gaf alle orkestwerken uit in een budgetuitgave die hier in de kwaliteit-prijs verhouding nog het dichtst bij komt, maar het Roemeense orkestspel moet het duidelijk afleggen tegen de musici uit Monte Carlo en Lyon. En niet te vergeten tegen Lawrence Foster die hiermee vrijwel het complete orkestrale oeuvre van Enescu, inclusief de opera Oedip, voor een nieuw publiek toegankelijk heeft gemaakt.