CD-recensie
© Siebe Riedstra, juli 2016
Dvorák: Pianoconcert in g, op. 33 Schumann: Pianoconcert in a, op. 54 Stephen Hough (piano), City of Birmingham Symphony Orchestra o.l.v. Andris Nelsons Hyperion CDA68099 • 73' • Opname: november 2014 (Schumann) & maart 2015 (Dvorák), Symphony Hall, Birmingham |  |
Stephen Hough (1961) is niet zomaar een pianovirtuoos. Hij kan veel meer. Hij componeert, schildert, schrijft, dicht, geniet grote bekendheid als blogger in The Guardian en houdt een pracht van een website bij, kortom: een echte renaissance man. Voor het label Hyperion maakte hij meer dan vijftig cd's. Hier ontfermt hij zich over Dvoráks Pianoconcert, het lelijke eendje onder de romantische pianoconcerten. Lange tijd heeft het de concertpodia alleen bereikt met een opgepimpte solopartij, omdat het 'onpianistisch' geschreven zou zijn. In onze tijd, waarin respect voor het origineel belangrijker is dan klatergoud, is er weer ruimte voor de originele gedachten van Dvorák. Het werk stamt uit de zomer van 1876, een tijdperk waarin grote virtuozen het pianistische klankbeeld bepaalden. Dvorák ging in zijn inspiratie echter terug naar de bron: het vierde pianoconcert van Beethoven. Stephen Hough heeft als vanzelfsprekend de originele partituur op de lessenaar gezet en laat voor eens en voor altijd horen hoe dit stuk moet klinken. Hij moet wel opboksen tegen de reputatie van Sviatoslav Richter en Carlos Kleiber, die het werk opnamen voor EMI, eveneens in de originele versie. EMI heeft die opname uitgebracht in de serie 'Great Performances of the 20th Century' - terecht of niet, daarover zijn de meningen verdeeld.
Het concert van Schumann staat de laatste tijd hernieuwd in de belangstelling, getuige een identieke koppeling door het aanstormende pianotalent Francesco Piemontesi met Jiri Belohlavek op de bok (Naive), een geserreerde opname van Alexander Melnikov op een Streicher pianoforte (in de cyclus van complete concerten op Harmonia Mundi), en een Pucciniaanse interpretatie door dirigent Antonio Pappano en Jan Liesicki, gecombineerd met de overige concertstukken (DG). Alledrie zijn ze hier besproken. Opvallend dat zowel Melnikov als Hough voor een tamelijk ingehouden tempo kiezen in de finale, iets wat Schumanns uitgekiende lijnenspel zeer ten goede komt. Doorzichtigheid en een scherp oog voor structuur bepalen sowieso het pianistische credo van de componist Stephen Hough. Hij krijgt daarbij de gulle hulp van de immer enthousiaste gestiek van maestro Andris Nelsons. Een cd om van te smullen.