CD-recensie
© Siebe Riedstra, december 2015
Devienne: Fluitkwartet in a, op. 66 nr. 1 - Fluitkwartet in D, op. 66 nr. 3 - Fagotkwartet in C, op. 73 nr. 1 - Fagotkwartet in g, op. 73 nr. 3 Musica Reale: Kersten McCall (fluit), Gustavo Nunez (fagot), Junko Naito & Anna de Veij Mestdagh (viool), Saeko Oguma & Frederik Boits (altviool), Benedikt Enzler (cello) Channel Classics CCS SA 35415 • 68' • (sacd) Opname: 2014, Doopsgezinde Kerk, Deventer |  |
Musica Reale kopt de cover van deze cd, het muziekfestival dat ijs en weder diendende iedere zomer plaatsvindt in Montalcino in het Italiaanse Toscane. Daar wordt kamermuziek gemaakt door leden van het Koninklijk Concertgebouworkest. Omdat het dak van het theater in Montalcino op instorten stond heeft men de activiteiten daar opgeschort. Dus vertrok het gezelschap naar Deventer om daar een cd op te nemen, waarop eerste fluitist Kersten McCall en solofagottist Gustavo Nunez werken van François Devienne vertolken, bijgestaan door een trio, bezet door collega's uit de strijkerssectie.
Devienne (1759-1803) was een componerende fluitvirtuoos die leefde in Parijs en een tijdgenoot van Mozart en Haydn. Zijn stijl is nauwelijks te onderscheiden van die van zijn beide collega's, maar zijn faam onleent hij aan het feit dat hij muziek schreef voor combinaties die zij liever lieten liggen. Stapels concerten en kamermuziek schreef Devienne voor fluit, hobo en fagot - muziek die lang in bibliotheken heeft gesluimerd, maar sinds de opkomst van de cd een discografische rentree maakt. Op deze schijf vinden we vier kwartetten, twee voor fluit en fagot elk, met begeleiding van een strijktrio. De fluitkwartetten opus 66 dateren uit 1799, de fagotkwartetten opus 73 van een jaartje later. Mozart schreef zijn fluitkwartetten met gezonde tegenzin, en ook de fagot liet hij zoveel mogelijk links liggen. Fluitisten en fagottisten zijn Devienne uiteraard dankbaar voor dit repertoire, en McCall en Nunez geven het die extra dimensie waardoor het loskomt van de alledaagse routine van het achttiende-eeuwse componeren. De strijkers treden op in wisselende bezettingen, maar dat is aan de homogeniteit van het ensemble niet te merken, integendeel. Cellist Benedikt Enzler verdient een eervolle vermelding. Een pracht van een opname completeert dit mooie portret van deze ondernemende musici. Nu dat dak nog, en dan weer terug naar het zomerse Toscane.