CD-recensie

 

© Siebe Riedstra,, februari 2011

 

 

Daugherty: Route 66 – Ghost Ranch – Sunset Strip – Time Machine

Bournemouth Symphony Orchestra o.l.v. Marin Alsop

Naxos 8.559613 • 69' •

 

 

 


Dankzij het label Naxos worden we door middel van de serie American Classics uitstekend op de hoogte gehouden van wat er in Amerika wordt gecomponeerd, van John Adams tot Ellen Zwilich. Een van de meest gespeelde componisten van het moment is Michael Daugherty, die hiermee alweer met de vierde cd op dit label wordt geëerd.

Daugherty werd geboren in 1954, in Cedar Rapids, Iowa; zijn vader was drummer in een bandje, en de jeugd van Michael en zijn vier broers werd bepaald door populaire muziek, waarin ze allemaal actief werden en nog steeds zijn. Michael speelde jazz- soul- en popmuziek op piano en hammondorgel, maar studeerde intussen ook compositie aan de Manhattan School of Music. Terwijl hij zijn doctoraalstudie afrondde aan de Yale Universiteit was hij tegelijkertijd werkzaam als assistent van jazzgigant Gil Evans. Daarna werd hij door Pierre Boulez uitgenodigd voor een studie aan het IRCAM in Parijs, volgde de gebeurtenissen in Donaueschingen op de voet, en studeerde tenslotte van 1982-4 bij György Ligeti. Tegenwoordig doceert hij compositie aan de University of Michigan School of Music in Ann Arbor.

 
  Michael Daugherty
   
   

Uit het voorgaande blijkt al dat Daugherty van heel veel markten thuis is. Daar komt dan nog bij dat hij stukken maakt die zonder geklonken te hebben al opvallen door pakkende titels en kleurige onderwerpen: Metropolis Symphony, gebaseerd op de ‘comic strip’ Superman, of ‘Raise the Roof’ (Het Dak Eraf) voor pauken en orkest. Ook op deze cd met vier substantiële orkestwerken is het raak: Amerikaanse ikonen als de ‘Sunset Strip’ en ‘Route 66’ worden hier tot sfeervolle vignetten omgetoverd. Daugherty sluit als componist aan bij een traditie die al enige jaren uitgestorven leek, een traditie die wortelt in George Gershwin en Duke Ellington, en die onder andere voortgezet werd door twee mannen die we hier wat minder goed kennen, Ferde Grofé (1892-1972) en Morton Gould (1913-1996). Hoewel Gould nog niet zo lang geleden overleed werd hij in de laatste decennia van zijn bestaan niet erg serieus meer genomen.

Dat is niet het probleem van Daugherty. Zijn stukken worden door alle belangrijke orkesten van de USA gespeeld, en zijn portefeuille met opdrachten puilt uit. Componisten verkeren al lang niet meer in een ivoren toren, en eigentijdse muziek hoeft niet persé moeilijk te zijn. Aan dat criterium voldoet Daugherty kennelijk met groot plezier: zijn ervaring in de lichte muziek heeft hem geleerd om ritmisch aanstekelijke en melodisch pakkende stukken te maken, waarin voor dissonanten slechts beperkt ruimte is. ‘Ghost Ranch’ is geïnspireerd door de schilderijen van Georgia O’Keeffe, ‘Sunset Strip’ vindt zijn oorsprong in een wereldbekend stukje Los Angeles. Beide werken herinneren uiteraard aan titels als de Grand Canyon Suite van Ferde Grofé, maar in hun driedelige opbouw ook aan soortgelijke triptieken van een vroegere generatie, ‘La Mer’ van Debussy en de ‘Three Places in New England’ van Charles Ives.

Het tweedelige ‘Time Machine’ lijkt op papier met drie dirigenten iets ingewikkelder, maar het klinkende resultaat verraad niets daarvan. ‘Hoofddirigent’ Marin Alsop maakt zich al twintig jaar sterk voor Daugherty, maar deze registratie werd merkwaardig genoeg niet gemaakt door een van haar Amerikaanse orkesten. In haar laatste jaar als chef van het Britse Bournemouth Symphony Orchestra, maakte ze deze opname in de zomer van 2008. Er wordt uitstekend gespeeld, met name door de koperblazers, die menige ‘jazzy’ solo voor hun kiezen – en hun dempers – krijgen. Dit is de perfecte manier om met deze intrigerende componist kennis te maken.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links