CD-recensie

© Siebe Riedstra, december 2017

Leonard Slatkin (1944) heeft een enorme staat van dienst aan beide kanten van de Atlantische Oceaan, met als markante hoogtepunten de chef-dirigentschappen van het St. Louis Symphony en het BBC Symphony Orchestra. In de loop van zijn carrière heeft hij een spoor van meer dan honderd cd's nagelaten, waarvan zeven bekroond werden met een Grammy Award. In 2008 streek hij neer in Detroit (in Europa resideert hij bij het Orchestre National de Lyon), en is daar begonnen met een project om voor Naxos de orkestwerken van Aaron Copland op te nemen. Dit is de derde aflevering, na twee cd's met balletmuziek, waarvan ik de tweede hier heb besproken. Voor Slatkin is dit een herhalingsoefening, want in zijn tijd met het St. Louis Symphony (hij was er chef van 1979-1996 en werd opgevolgd door Hans Vonk) maakte hij voor het label RCA ook al een serie cd's met werken van Copland, waaronder deze Derde Symfonie. Toch weet hij ons hier te verrassen, getuige een 'conductor's note' in het inlegvel. Op advies van Leonard Bernstein wijzigde Copland de partituur op een paar plaatsen, het meest merkbaar in de coda. Het gaat om een coupure van acht maten, vlak voor het slot. In zijn opname voor RCA met het St. Louis Orchestra maakte Slastkin deze (gedrukte) coupure, maar bij de Europese toernee met het National Symphony Orchestra in 1997 voegde hij haar weer toe. Hier krijgen we die versie dus te horen, en op zich is dat al een reden om deze cd met meer dan gewone belangstelling te beluisteren. Een andere reden is Slatkins 'gezonde' kijk op dit werk, dat door zijn ietwat pompeuze karakter uitnodigt tot overdrijven, zeker in de finale, die gebaseerd is op de Fanfare for the Common Man van een paar jaar eerder.

De Derde van Copland heeft in het Amerikaanse componeren een status die vergelijkbaar is met de Derde van Beethoven: ze is de belangrijkste symfonische schepping die in de Verenigde Staten het licht zag. Nadat het label CBS Igor Stravinsky de kans had gegeven om zijn eigen werken op te nemen zocht het een nieuwe kandidaat en vond die in Aaron Copland. Copland was net als Stravinsky geen geboren dirigent, maar wist met behulp van toegewijde musici zijn eigen werken voortreffelijk tot klinken te brengen. Ook Leonard Bernstein, protégé en propagandist van de componist, zorgde voor twee opnamen van juist deze Derde. Hij noemde het werk 'a National Monument, like the Washington Monument or the Lincoln Memorial'.

De Three Latin American Sketches hebben nooit de faam weten te bereiken van klassieke tophits als El Salón México of Danzón Cubano. Daardoor zijn opnamen schaars en dus dubbel welkom. De cd is echter met 55 minuten nog lang niet vol, en als aanvulling was er, zeker gezien Slatkins ruime ervaring, ruimte geweest voor meer en interessant repertoire. Dat brengt ons terug naar Slatkin en zijn Detroit Symphony, een orkest dat glorierijke tijden beleefde onder dirigenten als Paul Paray en Antál Dorati. Een orkest dat net als Motor City Detroit blootgesteld werd aan een onvoorstelbaar hard gelag door de neergang van de auto-industrie. Slatkin is er sinds 2008 chef, en al luisterend naar deze opname mag men vastellen dat de economische neergang geen invloed heeft gehad op de kwaliteit van het orkest. Slatkin en zijn musici bewijzen het met deze cd, die niet alleen door zijn uniciteit maar vooral door het ongebreidelde enthousiasme voor deze muziek overtuigt.

index