CD-recensie
© Siebe Riedstra, juli 2012
 |
Cooman: Symfonie nr. 2 (Litanies of Love and Rain) – Partita voor fluit solo – Concert voor piano en strijkers – ‘Vision’ voor viool en orgel – Symfonie nr. 3 (Ave Maris Stella) - ‘Songlines, Sun Dreaming’ voor orkest – Sonate voor viool en orgel
Stephen Schultz (fluit), Rachel Gough (viool), Rupert Gough (orgel), Nora Skuta (piano), Slovaaks Radio Symfonie Orkest en & Bohuslav Martinu Philharmonie o.l.v. Kirk Trevor
Naxos 8.559329 • 74' •
 |
|
| Carson Cooman |
Carson Cooman is een componist die het Guinness Book of World Records gaat halen, of misschien al gehaald heeft. Geboren in 1982, en dus dertig jaar jong, gaat hij binnenkort het opusnummer 1000 passeren. Wellicht is dat al gebeurd, want zijn productiesnelheid is niet bij te houden. Cooman is een Amerikaan (ongetwijfeld als Koeman met wortels in Holland), die zijn reputatie dankt aan componeren en orgelspelen. Niet alleen als componist is hij uiterst productief, ook als organist zit hij niet stil. Zo’n 130 opdrachtwerken bracht hij in première. De man is een musaholic. Het totaal van zijn duizelingwekkende activiteiten kunt u nalezen op www.carsoncooman.com.
Daar kunt u ook terecht voor een fenomeen dat we tot nu toe hoogstens in de popmuziek tegenkomen: het gratis downloaden (wie heeft besloten dat neerladen geen Nederlands woord is?) van een cd vol orgelwerken. Op een prachtig Pools barokorgel wordt door organist Erik Simmons een mooi overzicht neergezet van dertien orgelwerken, waaronder een Trio in Memoriam Dirk Flentrop, opus 552 (dat was in 2004). Gezien het gulle gebaar hoeven we het gegeven paard niet in de bek te kijken, maar wie dat toch doet wordt niet gebeten.
Langs conventionele kanalen heeft Cooman eveneens het nodige gepubliceerd, met name op het label Naxos, ook al zo’n vrijplaats voor mensen met een honger naar muziek en een smalle beurs. In 2007 verscheen daar een cd met werken in diverse bezettingen, van solo traverso tot symfonieorkest. In zijn muzikale woordenschat is Cooman een kind van zijn tijd: alles kan. Maar onder één voorwaarde, het moet begrepen worden. Geen afschrikwekkende geluiden dus, maar een muzikale ‘gebarentaal’ die herkenbaar is voor een heel breed publiek. Voor alle duidelijkheid: het gemak van Karl Jenkins is er niet bij. Gregoriaans en bluegrass, Mozart en Perotinus, het zit allemaal ingepakt in de muzikale rugzak van deze polyglot. Het laatste werk op de cd spreekt wat dat betreft het meest direct aan, en grappig genoeg is het ook het langste, langer dan de symfonieën en het pianoconcert. Onder de simpele titel Sonate voor viool en orgel gaat een stuk muziek schuil dat het echt verdient om onze orgelconcerten op te vrolijken. Desnoods alleen met het laatste deel, want zowel organisten als violisten zullen dolle pret beleven aan deze doorgedraaide country fiddle.
Ik wil u niet wijsmaken dat Carson Cooman nu al in het pantheon van grote toonzetters thuishoort, maar een componist met diverse cd’s op zijn naam, die zijn muziek zomaar weggeeft verdient de aandacht. Ga eens luisteren, en geniet in ieder geval van uitstekend orgelspel en een karakteristiek instrument in een Poolse kerk, en u hoeft er niet eens de deur voor uit. Als het bevalt, en u schaft zich de Naxos uitgave aan, dan is niet alleen die Sonate voor viool en orgel de moeite waard, maar ook de Derde symfonie.
Of Carson Cooman de productieve kolos Telemann in zal halen valt te betwijfelen, maar hij heeft nog een halve eeuw de tijd. GO CARSON!