CD-recensie
© Siebe Riedstra, oktober 2015
Bonis: Fluitsonate in cis - Andante & allegro voor fluit en piano - Scherzo voor fluit en piano - Gai printemps voor piano - Près du ruisseau voor piano - Liederen Trio Alouette: Maria voor 't Hekke (mezzosopraan), Helene-Hilde Micheelsen (fluit), Sylvia Wessels (piano) Et'cetera KTC 1524 • 53' • Opname: 2015
* * * Bonis: Barcarolle op. 71 - La cathédrale blessée op.107 - Il pleut op. 102 - Romance sans paroles op. 56 - Ballade op. 27 - Eglogue op 12 - Etude de concert op. 136 - Echo op. 89 - Narcisse op. 90 - Marionettes op. 42 - Prélude op. 51 - Le Songe de Cleopatre op. 180/1 voor piano vierhandig - Mélisande op. 34 - Desdémona op. 101 - Salomé op.100 - Ophélie op. 165 - Dolorosa op. 138 - Impromptu op. 1 - Cloches lointaines op. 121 Veerle Peeters (piano), Jan Vermeulen (piano vierhandig) Et'cetera KTC 1422 • 72' • Opname: juli 2010, Willebringen (B) |
|
Mélanie Bonis, Catherina Rennes en Ethel Smyth, drie componisten die geboren werden in 1858 - hun collega Cécile Chaminade was een jaartje ouder. Vier vrouwen met totaal verschillende carrières: Ethel Smyth, de suffragette die desnoods met mannen op de vuist ging en Catherina Rennes die zich veilig voelde in het onderwijs. Mélanie Bonis noemde zich niet bij haar meisjesnaam, maar signeerde met Mel, om serieus te worden genomen. Mel Bonis heeft een ronduit tragisch leven geleid, in een door de familie opgelegd huwelijk met een veel oudere weduwnaar met vijf kinderen. Zelf kreeg ze uit dat huwelijk drie kinderen. Toen ze toegaf aan een geheime jeugdliefde werd ze op latere leeftijd nog eens zwanger, maar wist de geboorte van haar buitenechtelijke dochter geheim te houden. Het kind groeide op bij pleegouders, leerde haar halfbroer kennen en werd verliefd. Zo'n tragedie verzin je niet, en hij heeft Mel Bonis fysiek gebroken, maar ze is blijven componeren.
Stylistisch valt Bonis (1858-1937) tussen Gabriel Fauré (1845-1924) en Claude Debussy (1862-1918), waarbij opgemerkt mag worden dat zij zich thuisvoelt in de veilige schaduw van Fauré, maar niettemin gefascineerd lijkt door de pianistische vernieuwingen die Debussy te bieden heeft. Een aangrijpend voorbeeld is La Cathédrale Blessée uit 1915. geschreven als lamento voor de stukgebombardeerde kathedraal van Reims, waarin de parallelle akkoorden van Debussy leiden naar een beschadigd Dies Irae. Van opus 1 tot 180 is haar ontwikkeling goed te volgen in een indrukwekkende portfolio van pianowerken. Een prachtige fluitsonate is een van de weinige werken die met moeite repertoire lijkt te houden, en ook in het liedgenre heeft zij het nodige gepresteerd.
Aanleiding voor deze bespreking is een nieuwe cd die in 2015 uitkwam op het label Et'cetera. Het Trio Alouette speelt een in beginsel boeiend programma dat bestaat uit negen liederen, twee pianowerkjes en voornoemde fluitsonate, plus twee kortere werken voor fluit en piano. In twee van de liederen speelt de fluit een toegevoegde begeleidende rol. Fluitiste en pianiste maken de claim waar dat het hier om boeiend repertoire gaat, over de zangeres kan dat helaas niet gezegd worden. De opnamekwaliteit werkt ook niet mee.
Het label Et'cetera heeft zich echter al in 2010 sterk gemaakt voor Mel Bonis, met een selectie pianowerken, gespeeld door de Belgische pianiste Veerle Peeters, en bloedmooi opgenomen. Een pracht van een bloemlezing waarin de ontwikkeling van de componist mooi te volgen is, maar nog belangrijker is dat hier gespeeld wordt alsof we te maken hebben met hoogkaratige meesterwerken. Mel Bonis had zich geen betere pleitbezorger kunnen wensen en Veerle Peeters verdient een koninklijke onderscheiding.