CD-recensie

© Siebe Riedstra, februari 2017

In de aanloop naar de honderdste verjaardag van Leonard Bernstein (1918-1990) is dirigent Marin Alsop voor het label Naxos al enige jaren bezig aan een nieuwe integrale opname van de grote werken van de meester. Alsop, dochter van een concertmeester en ooit zelf ook zo begonnen, mag zich laten voorstaan op het feit dat zij de laatste leerling van Bernstein was, die hem als assistent vergezelde op tournees. Daarbij heeft ze naar eigen zeggen onschatbare informatie kunnen vergaren. Voeg daaraan toe dat ze er plezier in heeft om jazz op haar viool te spelen en we kijken naar de ideale interpreet. Just in time - want het aantal dirigenten dat zich bekommert om Bernsteins symfonische nalatenschap houdt niet over. Het moet voor de componist een verschrikking zijn geweest om te ervaren dat zijn drie symfonieën zich maar niet in het 'grote' repertoire wilden doorzetten. Een bittere pil die door het fenomenale succes van West-Side Story bepaald niet verguld werd. Onbegrijpelijk dat een werk als de Eerste Symfonie pas in 2017 voor het eerst te horen was bij het Concertgebouworkest. Des te opmerkelijker dat al in 1989 op het dappere label Ottava een cd verscheen met de beide eerste symfonieën, gespeeld door het Gelders Orkest onder de toenmalige chef, Elyakum Shapirra. De solisten waren respectievelijk Jard van Nes en Christina Ortiz (OTR C58920).

Een andere dirigent die zich gebogen heeft over de drie symfonieën is Leonard Slatkin. In de tijd dat hij chef was van het BBC orkest in Londen nam hij ze op voor het label Chandos - ik heb de beide eerste hier besproken. De componist zelf heeft zijn symfonieën uiteraard ook vastgelegd. Eerst met zijn NewYork Philharmonic voor CBS (overgenomen door Sony), daarna met het Israel Philharmonic Orchestra voor DG. Op youtube circuleren ook nog beeldopnamen van o.a. de Derde Symfonie. Wat daarbij opvalt is dat het pathos dat zijn latere dirigeerstijl kenmerkte ook invloed had op de interpretatie van zijn eigen werken.

'Terug naar de bron' moet de gedachte van Marin Alsop zijn geweest toen zij aan dit karwei begon. Ze is in de huid van de jonge componist gekropen, daarbij geholpen door haar eigen ervaring in de jazzmuziek. In Jean-Yves Thibaudet heeft ze voor The Age of Anxiety een ideale partner gevonden, en aanstekelijk muziekmaken zonder weerga is het resultaat. In het slotdeel van Jeremiah weet mezzosopraan Jennifer Johnson-Cano zowel de ontroering als de ingehouden woede indrukwekkend over te brengen. Het zijn live-opnamen, maar van het publiek is niets te merken en het applaus is (gelukkig) niet meegesneden. Dit zijn meesterwerken waar je stil van wordt.

index