CD-recensie

© Siebe Riedstra, juni 2019

Op 7 mei 1824 vond in Wenen de wereldpremière plaats van de Negende symfonie van Ludwig van Beethoven; zes jaar en zeven maanden later, op 5 december 1830, maakte het Parijse publiek kennis met de Symphonie fantastique van Hector Berlioz. Op 27 maart 1831 klonk de Negende Symfonie van Beethoven voor het eerst in Frankrijk......

Wanneer we bovenstaande jaartallen op ons in laten werken beseffen we pas goed wat voor een explosief genie Hector Berlioz geweest is. Een man die alleen maar een beetje gitaar en fluit speelt, en dan letterlijk uit het niets met een partituur komt waar we bijna tweehonderd jaar later nog steeds met verbazing en ontzag naar luisteren. Een man ook die in al zijn volgende belangrijke werken ons steeds weer voor grote verrassingen en nog grotere raadsels stelt, want niets is wat het lijkt te zijn. Zijn symfonie is geen echte symfonie; zijn altvioolconcert is geen soloconcert, zijn opera's zijn halve oratoria en zijn oratoria zijn halve opera's. Kortom, hij gaf het negentiende-eeuwse componeren een geweldige schop in de richting van de vrijheid en de romantiek.

Berlioz was niet religieus, maar componeerde desondanks een Requiem en een Te Deum. Op zich niet zo vreemd, want de eveneens ongelovige Johannes Brahms schreef een pracht van een Requiem, net als Giuseppe Verdi. Maar dat hij zonder opdracht of aanleiding met het kerstoratorium L'Enfance du Christ op de proppen zou komen had niemand verwacht. Over het hoe en waarom heeft Gerard Scheltens op deze site uitgebreid en boeiend verslag gedaan (klik hier). Aan het slot van zijn artikel vindt u ook een uitgebreid discografisch overzicht. Dat overzicht dateert uit 2007 en in de twaalf tussenliggende jaren is er in de catalogus weinig veranderd ten aanzien van L'Enfance. In 2009 verschenen uitvoeringen onder Sylvain Cambreling en Ivor Bolton, in 2013 een onder Robin Ticciati.

2019 is het jaar van Berlioz (1803-1869), en dat heeft substantiële discografische gevolgen, die voor het merendeel uit heruitgaven en compilaties bestaan, het liefst in de vorm van groots opgezette boxen voor een weggeefprijs - voor verstokte verzamelaars een van de zegeningen van de nadagen van de cd. Maar uit het verre Australië bereikt ons een verrassing: een gloednieuwe uitgave van L'Enfance du Christ op het label Chandos, in super audio en vergezeld van een luxe tekstboekje van ruim tachtig pagina's. De foto's tonen beelden van de concertuitvoering op 15 juni 2018, en dat correspondeert met de opnamedata: 15, 16 en 18 juni. Het mag ons vreemd voorkomen, een kerstoratorium in juni, maar in Australië is het dan winter, en midden in het concertseizoen.

Dirigent Andrew Davis (1944) heeft zijn sporen verdiend als langstzittende dirigent na Adrian Boult van het BBC Symphony Orchestra (over zijn speeches bij de Proms zijn velen nog niet uitgepraat). Daarnaast bestiert hij sinds 2000 de Lyric Opera of Chicago en werd hij in 2013 benoemd tot chef-dirigent in Melbourne. Het label Chandos volgde hem van Londen naar Melbourne, en het resultaat liegt er niet om. Davis is een gretige dirigent, die zijn manschappen warm weet te maken voor de uithoeken van het repertoire. Wat in de eerste plaats opvalt aan deze uitgave is de uitstekende kwaliteit van het koor. Veel symfonieorkesten moeten zich behelpen met amateurkoren of iets dat er op lijkt (denk aan het failliet van het Koor van het Concertgebouworkest onder Arthur Oldham). In Melbourne kent men kennelijk dat probleem niet - deze cd vormt het klinkende bewijs. De solistische bezetting munt uit door zijn Angelsaksische herkomst, iets dat op waaghalzerij lijkt en ook niet altijd even gunstig uitpakt. We worden vergast op onberispelijk Frans, afgewisseld met Frans met een Britse bijsmaak.

Samenvatted: de voorkeuren in de discografie bij het artikel van Gerard Scheltens worden hier niet overhoop gehaald, maar wie een uitvoering van L'Enfance in super audio, met een schitterend koor, uitstekende solisten en een door de wol geverfde maestro wil beluisteren is hier aan het goede adres.

index