CD-recensie
© Siebe Riedstra, september 2018
Berlioz: Harold en Italie - La Captive - Plaisir d'amour Weber: Andante und Rondo ungarese - Aufforderung zum Tanz Lawrence Power (altviool), Bergen Philharmonic Orchestra o.l.v. Andrew Manze |  |
Hector Berlioz was een buitenmodel componist. In niets en in alles beantwoordt hij aan de romantische beeldvorming die we ons hebben eigengemaakt. Pianospelen kon hij niet, hij moest het doen met een beetje fluit en een handvol gitaar. Componeren deed hij in zijn hoofd, en daar had hij de vrijheid om te komen tot de meest wonderlijke ideeën die aan geen enkele wetmatigheid lijken te voldoen. De stap van Beethovens Negende naar de Symphonie fantastique is kolossaal, maar hoe is het mogelijk dat tussen de premières van beide werken slechts zes jaren verstreken? Van zo'n componist kun je alles verwachten, en wanneer Niccolo Paganini hem om een altvioolconcert vraagt krijgt hij een symfonie. Een symfonie die zich kan meten met de Symphonie fantastique en tegelijkertijd behoort tot de top van meestgespeelde altvioolconcerten - een schaars fenomeen. Altviolisten en altvioolconcerten hebben in de afgelopen halve eeuw een vruchtbare groei ondergaan. Lawrence Power is een van de opvallende producten van die groei - een altviolist uit duizenden. Hij profileerde zich op het label Hyperion met opnamen van werken van Hindemith en Bloch, zowel als eigentijdse composities. Samen met dirigent Andrew Manze heeft hij nagedacht over de samenstelling van deze cd, en ze zijn tot briljante oplossingen gekomen. Het lied La Captive in de versie voor altviool, in de orkestratie van de componist, had zomaar het langzame deel van Harold en Italie kunnen vormen. Berlioz was niet te min om van het populaire nummer Plaisir d'amour een prachtorkestratie te maken, en Lawrence Power vertolkt de zangstem met gusto.
Voor de tweede helft van deze cd kozen Power en Manze voor Carl Maria von Weber. De meest voor de hand liggende link tussen beide componisten is von Webers Aufforderung zum Tanz. Berlioz was een groot bewonderaar van Von Weber, toen hij door de Parijse Opera werd uitgenodigd om de onvermijdelijke balletmuziek voor de opera Der Freischütz te verschaffen stond hij erop om voor een origineel werk van Von Weber te kiezen, en orkestreerde het pianowerk Aufforderung zum Tanz. Dan is de stap naar Von Webers Andante en Rondo Ungarese gemakkelijk gemaakt. We kennen het als opus 35 in de gepubliceerde versie voor fagot, maar Von Weber schreef het voor zijn halfbroer Fridolin, altviolist in het orkest van de Hamburgse opera.
Net zo buitenmodel als Berlioz is de totstandkoming van deze cd. Een Brits label, solist en dirigent werken samen met een Noors orkest - er komt geen Frans ingrediënt aan te pas. Maar het klinkt - afgezien van de wat plichtmatige Aufforderung - als een klok. Hyperion doet niet aan Spotify, maar heeft wel een korte impressie geplaatst op youtube, zie bovenstaande link.