CD-recensie
© Siebe Riedstra, april 2011
 |
Benedict: Pianoconcert in c, op. 45 - Pianoconcert in Es, op. 89
MacFarrren: Concertstuk in e
Tasmanian Symphony Orchestra o.l.v. Howard Shelley (piano)
Hyperion CDA67720 • 71' •
Het label Hyperion weet op de een of andere manier altijd weer een nieuwe aflevering toe te voegen aan de schier eindeloze reeks ‘Romantic Piano Concertos’. Dit is aflevering 48, gewijd aan twee concerten van de in Engeland neergestreken Duitse componist en dirigent – en net als Handel entrepreneur – Julius Benedict, geboren in Stuttgart in 1804 als zoon van een bankier. Hij was een leerling van Carl Maria von Weber en zijn meest markante bijdrage aan de muziekgeschiedenis is misschien wel zijn biografie van deze componist, gepubliceerd in 1881 en een van de belangrijkste bronnen van informatie over von Weber. Na posities als dirigent bekleed te hebben aan het Kärntnertor Theater in Wenen, en het Theatro San Carlo te Napels vestigde hij zich in 1835 in Londen, waar hij eveneens een succesvolle reputatie opbouwde als operadirigent. Als operacomponist moest hij opboksen tegen beroemde tijdgenoten als Michael Balfe en Vincent Wallace, en dat viel aanvankelijk tegen. Met The Lily of Killarney had hij uiteindelijk het succes dat het op kon nemen tegen The Bohemian Girl van Balfe.
Benedict was een ongelooflijk harde werker: naast zijn werkzaamheden als dirigent, componist en pianist redigeerde hij de publicatie van Beethovens pianosonates, en een reeks werken van Hummel en Von Weber. Er werd over hem gezegd dat hij ’s nachts componeerde, overdag lesgaf en daarnaast nog tijd vond om belangrijke concerten van anderen te bezoeken. Hij werd geridderd in 1871 en stierf in 1885 te Londen. Benedict schreef gezonde romantische muziek, voortkomend uit Beethoven en Hummel, en het hoeft niemand te verbazen dat ze niet meer wordt gespeeld. Maar daarom is het nou juist aardig dat zo’n serie bestaat. Howard Shelley is geknipt voor dit repertoire en samen met het orkest van Tasmanië voegde hij langs deze weg concerten van Herz, Moscheles (alle zeven), Kalkbrenner en Hiller aan de serie toe. Het aanvullende Concertstück van Walter MacFarren (1826-1905) uit 1881 is een korte Schumannesque aangelegenheid van eigen Britse bodem. Een grondige toelichting en een warme opnameklank ronden deze uitgave af.