CD-recensie

© Siebe Riedstra, oktober 2014

Het label Decca is sinds mensenheugenis een grote speler in de klassieke muziekindustrie, een industrie die vanouds afhankelijk was van de successen die behaald werden in rock en pop. Toen het daar misging was het ook in de klassieke sector snel gedaan met de pret. Terwijl kleine onafhankelijke labels bergen nieuwe titels aan de catalogus toevoegen blijven de grote spelers van weleer het proberen met verpletterende verkoopcijfers. Dat lukt niet meer met Mahler en Sjostakovitsj, dus moet er iets nieuws worden verzonnen.

Musicians wrestle everywhere is een dichterlijke uitspraak, maar ze illustreert een rauwe realiteit. De worsteling om met muziek een publiek te veroveren is een harde strijd geworden. Nicola Benedetti is een worstelaar met een schitterende carrière, die toch moet zoeken naar nieuwe manieren om haar kwaliteiten aan de man te brengen. Ondanks haar Italiaans klinkende naam is ze in Ayrshire geboren, en dankzij die Schotse afkomst draagt ze de Schotse Fantasie van Max Bruch al haar hele vioolspelende leven met zich mee. Ze kent de volksliedjes waardoor Bruch zich liet inspireren, en ze kent de opname die Heifetz maakte van de Schotse Fantasie.
Dus opent deze cd heel klasiek met de Schotse Fantasie, om daarna geleidelijk op te schuiven in de richting van authentieke Schotse volksmuziek. Die draait om de viool, dus geen gebrek aan materiaal. De gemiddelde klassieke muziekliefhebber zou vast weleens de originele wijsjes willen horen die Bruch inspireerden. Benedetti noemt ze allemaal op in haar voortreffelijk geschreven toelichting, maar we krijgen ze niet te horen. Geen reden tot wanhopen - bij beluistering werd ik keer op keer gegrepen door de bijdragen van vocaliste Julie Fowlis. Mijlenver verwijderd van Max Bruch, maar net zo ontroerend.

Lastig bespreken, zo'n cd, dat wel. Sommige klassieke luisteraar pakken na afloop de opname met Heifetz uit de kast, anderen zoeken verder in de Schotse volksmuziek. Het voordehandliggende doel van zo'n uitgave is uiteraard het aantrekken van een nieuw publiek. Toch vrees ik dat klassieke luisteraars niet inhaken op de volkse mopjes, en dat jonge oren niets hebben met opa Bruch. Mijn eigen ervaring? Een leuk en fris concept, met overtuiging gebracht door een pracht van een violiste. Met als eindresultaaat een cd die appelleert aan een publiek dat nog moet worden uitgevonden? De verkoopcijfers zullen het uitwijzen.

index