CD-recensie

© Siebe Riedstra, juni 2018

De 'nieuwe spiritualiteit' in het recente componeren is door Eric Whitacre en zijn schrandere inzet op de nieuwe media in een stroomversnelling geraakt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er in andere delen van de wereld geen componisten actief zijn met soortgelijke ambities. In Noorwegen is dat Kim André Arnesen (1980). Het label Naxos is er als de kippen bij om Arnesen de kans te geven om zijn stem te laten horen. Gelijk hebben ze. Het recente succes dat Eric Whitacre scoorde in de NTR ZaterdagMatinee bewijst dat er een behoefte bestaat aan dit genre, en de alle-leeftijden samenstelling van het publiek versterkte die indruk alleen maar. De naamgeving van de uitvoerenden kan verwarring veroorzaken: Joel Rinsema heeft ongetwijfeld Friese voorouders, maar resideert in het Amerikaanse Denver. Net als het koor waaraan hij leiding geeft, met alweer zo'n verwarrende naam: Kantorei - een naam die in Noorwegen niet zou misstaan. Een van de vele (amateur)koren die in de Verenigde Staten op een professioneel niveau opereren. Arnesen is tien jaar jonger dan Whitacre en samen bevestigen ze de hang naar troost die als een beschermend schild hangt over de bedreigingen die ons belagen. Muziek die voorziet in een behoefte. Hier optimaal bevredigd door Rinsema en zijn Kantorei uit Denver.

index