CD-recensie
© Paul Korenhof, oktober 2022
Tsjaikovski: Iolanta Poesjkin: Jevgeni Onegin (sel.) Tsjaikovski: Jevgeni Onegin (sel.) Pan Classics PC 10439 (2 cd's) |
Enerzijds een welkome, anderzijds ook een problematische heruitgave van opnamen die in 2003 verschenen op het label Relief. Hoog genoteerd staan vooral de bijdragen van Piotr Beczala (zijn populariteit zal wel de drijfveer achter deze heruitgave zijn geweest) en Olga Mykytenko. De Poolse tenor, hier aan het begin van zijn carrière, is een heerlijk lyrische Vaudemont met uitgesponnen pianissimo's aan het slot van zijn romance, terwijl de Oekraïense sopraan omschreven kan worden als een Oost-Europese Toti Dal Monte: een lichte sopraan met een bijna kinderlijk timbre. Zij klinkt als de ideale Gilda en het is een schitterend effect als zij samen met Beczala hun befaamde duet opbouwt als een climax waarin de hartstochten in beider stemmen steeds sterker worden.
Afgezien van de wapperende koning René van de bas Benno Schollum staan ook de overige solisten op een niveau dat Tsjaikovski's eenakter waardig is, al heb ik wel een probleem met de manier waarop de bariton Andrey Grigoryev aan het slot van zijn aria even 'uitpakt'. Een ander probleem is de balans die gericht lijkt op Russische radioluisteraars in de auto of in huurkazernes met middelmatige apparatuur. Zo wordt tijdens de zang het orkest in klank wat teruggenomen om dan in de orkestrale naspelen naar voren te worden gehaald. Ik had zeker in het duet van Iolanta en Vaudemont de strijkers zo graag ónder de stemmen gehoord in plaats van erachter!
De tweede cd is opgevuld met ruim een half uur uit de Poesjkin-herdenking ter gelegenheid van diens 200ste geboortedag: Alla Demidova reciteert delen uit de versroman Jevgeni Onegin die worden geïllustreerd met zeven fragmenten uit de gelijknamige opera. Dat is vooral leuk voor wie ook Russisch verstaat, al zijn vooral twee uitmuntend gezongen aria's van Onegin en Lenski ook voor de muziekliefhebber de moeite waard. Een gemis vind ik echter het ontbreken van Tatjana's briefscène, die juist het sterkste raakpunt vormt tussen roman en opera.
Afgezien van het reeds gesignaleerde euvel in de balans komen de opnamen uit de grote zaal van het Moskous conservatorium goed tot hun recht, maar de presentatie is heel pover. Een korte synopsis van de opera kon er - met een nog kortere inleiding - nog net van af, maar over Poesjkin en Jevgeni Onegin is behalve de trackindeling en de namen van vertelster en solisten geen woord te vinden. Zelfs oieder woord over het orkest en de dirigent ontbreekt hier.