CD-recensie

© Paul Korenhof, maart 2018

Met een totaal van 113 minuten duurt deze Salome een kwartier langer dan de gemiddelde uitvoering in mijn kast, die ruwweg varieert van 93 (Suitner) tot 110 (Kempe) minuten. Het is daarmee de langste Salome die ik ooit heb gehoord, maar - en dat geeft de relativiteit van tempi aan - ik kreeg nooit de indruk dat het ook de langzaamste was. Anders dan de uitvoering onder Gatti tijdens het afgelopen Holland Festival, die mij soms wel iets te traag overkwam, stoorden de brede tempi van Andrés Orozco-Estrada mij geen moment. Pas toen ik na afloop het doosje bekeek, realiseerde ik mij die lengte, waarschijnlijk doordat de tempovoering als geheel zo organisch is. Geen moment springt er als 'langzaam' uit, zoals bij de toch minder evenwichtige aanpak van Gatti. Daarbij ontplooit Orozco-Estrada constant een lichtheid in fraserig die ruimte laat voor een schitterende detailwerking waarin het orkest van de Hessische Rundfunk zeker niet onderdoet voor het KCO.

Fascinerend is het muziekdramatische effect. Niet alleen de tekst van Oscar Wilde, maar ook de partituur van Strauss is een canvas vol decadent filigraanwerk dat onvermijdelijk doet denken aan de schilderijen van Gustave Moreau en dat maakt deze uitvoering een muzikale ontdekkingstocht waarin ik mij twee uur lang met plezier heb ondergedompeld. Of moet ik Pentatone dankbaar zijn, dat in de opname (die ik eerst in gewoon stereo beluisterde) een brede, warme orkestklank combineerde met een uitzonderlijke helderheid? Knap was dat ik daarbij constant het gevoel had dat dit fraaie klankbeeld te danken was aan de uitvoering zelf en niet aan microfoons en schuifregelaars. Volgens het cd-boekje betreft het bovendien een eenmalige live-opname en dat maakt mijn bewondering nog groter, temeer daar ik mij tijdens het luisteren geheel niet bewust werd van een aanwezig publiek.

De titelrol van Emily Magee past volmaakt bij de benadering van Orozco-Estrada. Haar sopraan klinkt iets minder meisjesachtig dan die van Malin Byström bij DNO, maar haar timbre, lichter dan dat van de echte 'jugendlich-dramatische' sopraan, sluit naadloos aan bij de Hessische orkestklank. In prachtig doorgetrokken lijnen lijkt zij soms engelachtig boven de orkestgolven te zweven, terwijl haar intelligente frasering elders zorgt voor prachtig samenspel met de expressieve instrumentale details. Die vertolking krijgt nog meer reliëf in de combinatie met het koningspaar van Michaela Schuster en Peter Bronder, twee zangers die beslist nog niet tot de 'afgezongen grootheden' behoren, en die hun niet geringe stemmiddelen hier combineren met sterke maar nergens overtrokken karakteriseringen

De bariton Wolfgang Koch zingt een fraaie Jochanaan met aandacht voor de tekst, maar zijn timbre is mij iets te licht en zijn karakterisering mist zowel diepte als karakter. Niet meer dan adequaat is de Narraboth van Benjamin Bruns, een betrouwbare lyrische tenor zonder het zilveren timbre dat de openinsscène zo'n bijzonder karakter kan verlenen. Enkele kleinere rollen zijn helaas aan de zwakke kant (i.h.b. de tweede soldaat) en de vijf Joden worden geen perfect en met een zekere speelsheid opererend ensemble zoals bij Gatti en in diverse andere opnamen.

Een sobere maar degelijke presentatie (geen plastic!) rondt de uitgave af, maar zeker bij deze opera zou een duidelijker afgedrukt librettogeen overbodige luxe zijn. Ongetwijfeld worden cd-boekjes ontworpen in helder verlichte kantoren, maar als ik naar een opera luister, doe ik dat in een makkelijke stoel en in een iets gezelliger verlichte huiskamer. Dat lijkt de ontwerper van dit boekje te ontgaan. Die ontwerpt waarschijnlijk alleen maar en zal het nooit in zijn hoofd halen om ook nog een hele avond naar die muziek te luisteren - laat staan dat hij daarbij ook nog het libretto gaat meelezen!

index