CD-recensie

 

© Paul Korenhof, mei 2017

 

Puccini: Manon Lescaut

Anna Netrebko (Manon), Yusif Eyvazov (Des Grieux), Armando Piña (Lescaut), Carlos Chausson (Géronte di Ravoir), Benjamin Bernheim (Edmondo), Erik Anstine (L'oste, Un sergente), Patrick Vogel (Il maestro di ballo, Un lampionaio), Szilvia Vörös (Un musico), Simon Shimbabu (Un comandante di marina)
Konzertvereinigung Wiener Staatsopernchor
Münchner Rundfunkorchester
Dirigent: Marco Armiliato
DG 00289 479 6828 (2 cd's)
Opname: Salzburg, augustus 2016

   

Anna Netrebko heeft een bijzonder fraaie stem, dat staat als een paal boven water, muzikaal is zij eveneens, een goede zangtechniek kan haar niet ontzegd worden en zij is zeker een toneelverschijning die de aandacht trekt. Dat alles bezorgde haar wereldwijd een enorme schare bewonderaars en een enorme populariteit, vooral bij de Salzburger Festspiele en in de Metropolitan Opera. Bij de concertante uitvoering van Manon Lescaut, vorig jaar in Salzburg, zat de zaal ongetwijfeld weer barstensvol bewonderaars van wie menigeen op de zwarte markt een flink bedrag voor een kaartje zal hebben betaald, maar ik weet niet of dat het ook helemaal waard was.
Netrebko heeft een paar mooie dingen gedaan in het lyrische repertoire (Bellini, Donizetti) en ook nog als Mimì, maar in meer dramatische rollen heeft zij mij nooit kunnen overtuigen. Dat begon al met haar Violetta in La traviata, waarmee zij niet in de schaduw kon staan van zangeressen als Maria Callas of Renata Scotto, en waarin zij interpretatief ook haar meerdere moest erkennen in Anna Moffo en Mirella Freni. Dan liever een minder 'mooie' Violetta met meer emoties in haar zang en met meer tekstbegrip. Hetzelfde geldt voor Anna Bolena, Lady Macbeth of de Trovatore-Leonora, en ook voor Elsa in Lohengrin, een rol die zij vorig voorjaar in Dresden aan haar repertoire toevoegde.

Haar Manon Lescaut ligt in het verlengde van de hierboven genoemde rollen. Zij zingt haar muziek, vaak prachtig zelfs, ondanks het feit dat er inmiddels wel een scherpe rand aan haar timbre is gekomen, en wie de door DG uitgebrachte live-opname beluistert aan de hand van fragmenten, kan daarvan diep onder de indruk komen. Bij haar eerste opkomst met een rijp en volwassen 'Manon Lescaut mi chiamo' mis ik echter al het nieuwsgierige, onschuldig flirterige jonge meisje. Ook later hoor ik weinig van de wispelturige, onberekenbare Manon die wel een hartstochtelijke liefde koester voor Des Grieux, maar die niet goed weet hoe zij die gevoelens moet combineren met haar hang naar luxe, en die alles maar neemt zoals het komt. Een aria als 'In quelle trine morbide', die ons een blik in haar ziel moet gunnen, klinkt meer als vertoon van vocale grandeur en in haar gesprek met Lescaut in het tweede bedrijf mis ik het rusteloze wat haar neef ertoe brengt Des Grieux bij haar binnen te smokkelen. In de scène daarna met de madrigalisten, de dansles en de solo 'L'ora, o Tirsi' klinkt haar zang niet echt speels en koket, en de scène met Des Grieux is een recht-toe, recht-aan liefdesduet in grote stijl (althans van Netrebko) zonder de onderhuidse lustgevoelens die dit tot een van Puccini's opwindendste bladzijden maakt. Opera is drama, niet alleen maar 'mooi zingen'! Pas aan het slot, als een aantal lagen van haar complexe karakter zijn afgepeld en Manon stervend met zichzelf geconfronteerd wordt, weet Netrebko mij helemaal te overtuigen.

Een bijkomend probleem hier is dat Netrebko wel een fraai staaltje vocalistiek weggeeft, maar dat dit beslist niet gezegd kan worden van haar larmoyante, veel minder welluidende (levens)partner Yusif Eyvazof. Zijn grote smeekbede en belangrijkste liefdesverklaring 'Ah, Manon, mi tradisce' (slot tweede bedrijf) is zelfs een dieptepunt om snel te vergeten.
Ook de Lescaut van de bariton Armando Piña gooit geen hoge ogen en eigenlijk is de kostelijke maar nergens karikaturale Geronte van de bariton Carlos Chausson naast de titelrol van Netrebko de enige solistische bijdrage die het beluisteren waard is. De bijdragen van het koor van de Weense Staatsopera en het geacheveerde spel van het Münchner radio-orkest onder leiding van de geroutineerde Fabio Armiliato staan op het niveau dat wij van deze beide ensembles en de Sakzburger Festspiele mogen verwachten. Met een aantrekkelijker solistenteam om Netrebko heen en een betere coaching van de sopraan zelf had dit zelfs een uitstekende uitvoering kunnen worden.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links