CD-recensie
© Paul Korenhof, september 2010
 |
Mozart-Aria's
Vorrei spiegarvi, oh Dio KV 418 - Ah, lo previdi KV 272 - Ah, se in ciel, benigna stele KV 538 - Vado, ma dove! oh Dei? KV 583 - Bella mia fiamma, addio KV 528 - Se ardire e speranza KV 82/73a - Chi sà, chi sà qual sia KV 582 - Exsultate, jubilate KV 165.
Lenneke Ruiten (sopraan), Concertgebouw Kamerorkest o.l.v. Ed Spanjaard.
PentaTtone Classics PTC 5186 376
Opname: april 2009
Tijdens het Internationaal Vocalistenconcours in 's-Hertogenbosch 2002 zorgde de toen pas 24 jaar oude Lenneke Ruiten voor een ware sensatie door zo ongeveer alle beschikbare prijzen in de wacht te slepen. Een daarvan was een prijs van de Caroline Kaartstichting, die haar in staat stelde een jaar later een eerste cd met Franse liederen op te nemen. Andere opnamen en talloze optredens volgden en nu heeft zij bij Pentatone een cd uitgebracht met muziek van Mozart, waarvoor zij zelf ook nog de noodzakelijke sponsoring heeft verzorgd. Aan wilskracht en ondernemingszin ontbreekt het deze Nederlandse sopraan allerminst, aan muzikaliteit evenmin, en haar goed geschoolde, met toewijding gehanteerde lyrische sopraan is nog steeds een belofte voor de toekomst. Samen met het Concertgebouw Kamerorkest en dirigent Ed Spanjaard zorgt zij voor een uur Mozart op hoog muzikaal niveau, prachtig van klank en uitstekend vastgelegd. Als Lenneke Ruiten zingt, gaat er weinig mis en dat is evenmin verwonderlijk, want in haar neiging om alles zelf onder controle te houden doet zij een beetje denken aan Elly Ameling, aan wie zij het eerste exemplaar van deze cd heeft aangeboden. Waardoor heb ik dan toch het gevoel dat een uur Mozart hier een beetje te veel van het goede is? Ligt dat aan het feit dat haar stem de 'romigheid' mist die de zang van Elly Ameling altijd gekenmerkt heeft? Of komt het door iets te veel concentratie op de noten en te weinig aandacht voor de tekst, die ook niet altijd optimaal gearticuleerd wordt? Dat laatste zou ik dan in verband willen brengen met het feit dat het in mijn oren allemaal te netjes klinkt, met veel te weinig gevoel voor drama, of liever: voor de emotionele inhoud van de tekst. Er 'gebeurt' te weinig en op een gegeven moment bekroop mij echt iets van: doe eens wat, spring uit de band, doe iets geks, ga op tafel dansen, zing eens goed vals, of wat dan ook, maar breng wat leven in de brouwerij! Zoals een Duitse zangeres mij een tijdje geleden zei: zingen is een tweeslachtige bezigheid, waarbij je constant bezig moet zijn 'mit kühlem Geist und heissem Herz'. Die koele geest klinkt hier in alles door, maar de warmte ontbreekt en al helemaal in het motet 'Exsultate, jubilate' aan het slot van de cd, een van de paradepaardjes van Elly Ameling. In de vertolking van Lenneke Ruiten klinkt iedere noot keurig en verzorgd, maar van extatische jubel ontbreekt ieder spoor.