Heppner - Wagner

Gedeelten uit Der Ring des Nibelungen

Die Walküre: 'Ein schwert verhieß mir der Vater ' - 'Winterstürme wichen dem Wonnemond' - 'Siegmund heiß ich und Siegmund bin ich!' - Siegfried 'Notung! Notung! Neidliches Schwert ... Hoho! Hoho! Hohei! - 'Daß der mein Vater nicht ist'- 'Noch einmal, liebes Vöglein'- 'Selige Öde auf sonniger Höh!'-

Götterdämmerung: 'Siegfrieds Rheinfahrt - 'Brünnhilde, heilige Braut!' - Trauermarsch.

Ben Heppner (Siegmund, Siegfried), Burkhard Ulrich (Mime), Staatskapelle Dresden o.l.v. Peter Schneider.

DG 477 6003

---

In Noord-Amerika bestaat toch kennelijk de neiging 'dramatische' rollen 'lyrischer' te zingen dan wij hier gewend zijn, en dan bedoel ik vooral: met meer gevoel voor melodische lijnen, legatobogen en timbrewisselingen - kortom: met meer gevoel voor bel canto. Daarvan werd ik me voor het eest bewust toen ik kennismaakte met de Siegmund, de Otello en de Tristan van Jon Vickers, in het bijzonder de opnamen die deze Canadese tenor maakte onder Herbert von Karajan. Alleen was ik toen nog geneigd die zangstijl te zien als een kenmerkende eigenschap van deze zanger, die door de aanpak van Karajan nog versterkt werd. Later realiseerde ik mij dat de afwezigheid van sterke 'woordaccentuering' en 'Sprechgesang' een algemeen kenmerk was van de Noord-Amerikaanse zangstijl, die per definitie al meer mediterraans van karakter was dan de Duitse voordrachtskunst.

Een uitstekend voorbeeld hoe lyrisch Wagners Ring-muziek bij een dergelijke kan klinken, vinden we op deze cd, waarop de Canadese tenor Ben Heppner fragmenten zingt uit de rollen van Siegmund in Die Walküre en Siegfried in Siegfried en Götterdämmerung. Meteen bij 'Ein Schwert verhieß mir der Vater' zat ik op de punt van mijn stoel. Sinds Vickers had ik die muziek niet meer in zulk fraai, nuancerijk bel canto en tegelijk ook met zoveel gevoel voor het specifieke Wagner-idioom horen zingen.  En bovendien met een nog slankere stem. Ook Heppners Siegmund is geen twintig, laat staan dat zijn Siegfried achttien is, maar zij voordracht verleent zijn vertolkingen wel een grotere jeugdigheid dan we in deze muziek gewend zijn. Het slanke en doorzichtige spel van de Staatskapelle Dresden, al even voorbeeldig gedirigeerd door de nog altijd onderschatte Peter Schneider, sluit hierbij naadloos aan. Of Heppner in de zaal deze muziek ook zo kan realiseren, weet ik niet, maar de cd is een juweeltje. Muzikaal en technisch. En ondanks de relatief kleine letter is het cd-boekje uitstekend leesbaar. Wat kan een mens zich meer wensen? *)

*) Dit is natuurlijk een retorische vraag. Als het erop aankomt, heb ik natuurlijk een waslijst met wensen - betreffende Wagner, betreffende zangers en betreffende cd's.