CD-recensie
© Paul Korenhof, augustus 2021
Gershwin: Porgy and Bess (hoogtepunten) |
Een cd die vooral lijkt opgebouwd rond Angel Blue die we eerst horen als een naïeve, prachtig lyrische Serena en daarna als een warmbloedige Bess, vol overgave in haar eerste scènes met Porgy, vertwijfeld in haar confrontatie met Crown en met een scala aan emoties in haar laatste scène met Porgy. Het is even verwarrend dat zij in 'Where is brudder Robbins?' zowel Serena als Bess zingt, maar het betreft slechts een paar frases en dat is te overzien.
In deze live-opname (van publiek is overigens nauwelijks iets te merken) zingt Lester Lynch weliswaar een fraaie klinkende Porgy, maar hij mist de persoonlijkheid van Willard White in de opnamen onder Maazel en Rattle. Als Crown klinkt Kevin Short meer sonoor dan dreigend en Chauncey Packer gaat - naar mijn smaak - iets te vrij om met de muziek van Sportin' Life; hij steekt echter wel huizenhoog uit boven de karikatuur die in 2019 bij DNO van die rol werd gemaakt.
De kleurrijke en energieke bijdragen van het Morgan State University Choir, fraai vastgelegd door Pentatone, vormen een waar genoegen, maar Marin Alsop had het Philadelphia Orchestra toch wel iets markanter kunnen laten klinken. Jammer ook dat er kennelijk geen drie extra minuten konden worden uitgetrokken voor het markante voorspel waarvan we nu (op een cd van slechts 67 minuten) alleen de eerste minuut horen.
De hier uitgevoerde fragmenten worden gepresenteerd in blokken waarin tussen delen uit hetzelfde tafereel geen pauzes vallen. Die opzet wordt vooral vreemd na 'It ain't necessarily so', dat hier niet eindigt met een slotakkoord maar met een afgebroken coda. Dat kan in het theater heel effectief werken, althans bij een goede regie, maar niet op een cd met hoogtepunten.