CD-recensie

 

© Maarten 't Hart, november 2008

 

 

Sibelius: Symfonie nr. 4 in a, op. 63 - Pohjola's dochter op. 49 - Finlandia op.26.

Polytech Male Choir, Helsinki Philharmonic Orchestra o.l.v. Leif Segerstam.

Ondine ODE 1040-2 • 62' •

 

 


Direct al, bij de inzet van Pohjola's dochter, met die diepe, donkere, lage bastonen huiver je. Waar gaat dit heen? Ik heb dit stuk altijd Sibelius' meest perfecte symfonische gedicht gevonden, eigenlijk een voortreffelijk openingsdeel van een symfonie, waarvan de andere delen ontbreken. Zo wordt het ook gespeeld, als de dramatische opening van een grote symfonie.

Het verhaal van Pohjola is eenvoudig: een jongeman dingt naar de hand van Pohjola's dochter, maar kan haar niet krijgen. Is dat dan zo erg? Volgens Segerstam wel, want hij benadrukt het drama. Een en al treurigheid opeens in dit warmbloedige meesterwerk, maar hoe beeldschoon gespeeld!

Nog veel meer treurigheid volgt dan in de Vierde symfonie, gecomponeerd in de periode dat bij Sibelius keelkanker werd vastgesteld. Het is alsof Segerstam er ook aan lijdt. De haast afgronddiepe nood van de componist wordt hier ten volle gepeild. Zo somber, zo tragisch heb ik de Vierde nog nooit gehoord. Geen straaltje licht meer. Tegelijk wordt de structuur van het werk meesterlijk blootgelegd, met ook hier, net als in Pohjola's dochter, schitterend orkestspel.

Met Finlandiai, hier gespeeld in de orkestversie met koor, worden de donkere wolken dan eindelijk verdreven. Maar van een overwinningsroes is geen sprake, eerder van bedwongen, onderhuidse vreugde. Een zonnestraal zonder zegepraal. Hier wederom fantastisch orkestspel, en het mannenkoor zingt voortreffelijk.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links