Beethoven: Symfonie nr. 5 in c, op. 67 - nr. 6 in F, op. 68 (Pastorale).

Tafelmusik o.l.v. Bruno Weil.

Sony Classical 82876 7476-2 • 77' •

---

Opmerkelijk is dat het spelen op ‘Originalinstrumente’, zoals hier door Tafelmusik onder leiding van Bruno Weil gebeurt, resulteert in uitvoeringen die inmiddels hemelsbreed verschillen van de vertolkingen uit het prille begin van de authenticiteitsrage. Nu men over instrumentalisten beschikt die net zo goed op authentieke instrumenten (overigens vrijwel altijd replica’s) kunnen spelen als degenen op onze huidige violen etc. bespelen, buigen ook die authentieke vertolkingen weer af naar een meer hedendaagse snit.

Bij deze fraaie opname van Beethovens bekendste symfonieën, de nummers 5 en 6, bespeur je weinig verschil met een doorsnee uitvoering van een gewoon orkest. De klank is wel iets lichter en transparanter, en daardoor klinkt met name de Vijfde minder dramatisch dan, laten we zeggen, de oeruitvoering van Carlos Kleiber, maar niet wezenlijk anders, zij het wel veel bedaarder en braver. Beethoven worstelt niet, Beethoven bezweert ons niet, nee, Beethoven laat ons delen in zijn schermutselingen. Bij het eerste deel van de Pastorale stoort deze braafheid het meest, daar klinkt de muziek plichtmatig en ongeïnspireerd, éen recht, één averecht, maar dirigent en orkest revancheren zich in het tweede deel. Dat klinkt opeens prachtig, mede dankzij de lichte klank van de authentieke instrumenten. Het is alsof je de ‘Szene am Bach’ hier meemaakt op een zonnige zomermorgen terwijl de dauwnevels langzaam vervluchtigen. Wat daarna volgt pakt dan weer tammer uit, alsof men na zo’n teer tafereel ‘am Bach’ niet goed met donder en bliksem durft uit te pakken.