CD-recensie
© Kees de Leeuw, maart 2018
Vivaldi - Concertos for Two Cellos Vivaldi/Lloyd Webber: Concert voor twee mandolines in G, RV 532 - Celloconcert in e, RV 409 - Concert voor hobo en fagot in G, RV 545 - Concert voor twee hoorns in F, RV 539 - Concert voor hobo en cello in g, RV 812 Vivaldi: Concert voor twee celli in g, RV 531 Julian en Jiaxin Lloyd Webber (cello), European Union Chamber Orchestra, Hans-Peter Hofmann Naxos 8.573374 • 63' • Opname: juni 2013, St George's, Brandon Hill, Bristol (VK) |
Antonio Vivaldi (1678-1741) is het meest bekende vanwege zijn Le quattro stagioni en in het verlengde hiervan andere werken voor viool en orkest, zoals L'estro armonico en La stravaganza. Van de ruim 800 aan hem toeschreven werken zijn er circa 400 concerten voor één of meer solo-instrumenten met orkest, waarvan globaal de helft voor viool met orkest.
Ook speelt de cello een niet onbelangrijke rol in zijn oeuvre. Hij componeerde enkele tientallen celloconcerten en sonates. In het tekstboekje van Vivaldi kenner Michael Talbot wordt dan ook gesuggereerd dat Vivaldi mogelijk de viola da spalla , een soort kleine cello die horizontaal tegen de borst en schouder wordt gehouden, bespeelde. Uit zijn cellocomposities spreekt in elk geval een duidelijke bekendheid en affiniteit met dit fraaie instrument.
Ik was verrast toen ik de voorkant van de cd bekeek en zag dat het om concerten voor twee celli gaat want die waren mij onbekend en ik ken het concertoeuvre van Vivaldi tamelijk goed. Al snel bleek dat slechts één concert origineel is want de andere concerten zijn arrangementen van Julian Lloyd Webber. Zijn arrangementen worden 'gerechtvaardigd ' door Talbot die er terecht op wijst dat Vivaldi zelf heel gemakkelijk het ene instrument verving door een ander. Het meest opvallende voorbeeld hierbij is een concert dat voor sopraan blokfluit bedoeld was maar waarbij Vivaldi tijdens het componeren besloot dat het toch een vioolconcert zou worden. Jammer dat dit concert (RV 312) niet op deze cd staat, maar gelukkig valt er enorm te genieten van de concerten die hier wel te beluisteren zijn.
Lloyd Webber arrangeert op gepaste wijze waarbij het karakter van het originele concert behouden blijft. Waarbij het soms wel even wennen is wanner men het origineel goed kent. Twee mandolines of hoorns klinken nu eenmaal heel anders dan twee celli. Vooral in de, bijna altijd langzame, middendelen valt het op omdat hier de solo instrumenten de toon bepalen en het orkest amper een rol speelt. Het orkest speelt zo wie zo een tamelijk onopvallende rol omdat het goed maar niet opvallend briljant is, hoewel het voldoet als begeleiders van de solisten. De beide solisten zijn wel briljant waarbij Jiaxin Lloyd Webber zich een waardig partner van haar beroemde echtgenoot toont.
Het laatste nummer op de cd, Milonga, een deel uit het concert voor gitaar en bandoneon van Piazzolla (1921-1992) klinkt wat melancholisch en eindigt tamelijk abrupt in een soort vertwijfeling. Wellicht een symbolische en ontroerende keuze van Julian Lloyd Webber die door een nekhernia amper of niet meer kan spelen en hierdoor in 2014 noodgedwongen zijn laatste openbare optreden gaf.