![]() CD-recensie
© Kees de Leeuw, maart 2015
|
Edvin Kallstenius (1881-1967) was een Zweedse componist die nooit veel bekendheid genoot en nu helemaal in het vergeetboek geraakt is. Bij kenners en liefhebbers is mogelijk de cd (Musica Svecia PSCD 701) met drie werken, Dalarapsodi, Sångoffer ( cantate voor bariton en orkest) en zijn tweede symfonie bekend. Op het label CPO verschenen op deze cd nu drie andere composities. Gezien de datering van de opname (2007) zullen we hopen dat er nog meer in het vat zit want deze componist verdient meer aandacht. De symfonieën van Kallstenius zijn driedelig, snel-langzaam-snel. Dat geldt ook voor de twee andere composities op deze cd, de sinfonietta en de Musica sinfonica . De muziek klink vaak stevig, soms somber en dramatisch. Kallstenius gebruikte graag lage strijkinstrumenten en slagwerk. De Musica sinfonica klink door meer frequent gebruik van houtblazers wat luchtiger. De eerste symfonie uit 1926, die hier in de gereviseerde versie uit 1941 wordt uitgevoerd, is waarschijnlijk het minst toegankelijke werk. Aanvankelijk riep het bij mij associaties op met graniet en weerbarstigheid. Bij de première in 1928 werd het nota bene uitgevoerd in een concert met 'lichtere' klassieke muziek. Het werd uiteraard geen succes. Een recensent merkte wrang op dat de betrekkelijk korte duur van de symfonie, ruim 20 minuten, het enige positieve punt was. De Sinfonietta (1946) en de Musica sinfonica (1959) klinken, hoewel later gecomponeerd dan de eerste symfonie, melodieuzer en minder ongenaakbaar. De componist radicaliseerde blijkbaar niet in zijn opvattingen. Kallstenius componeerde zeker niet met het oog op een groot publiek. Zijn onaangename persoonlijkheid (hij kreeg de bijnaam Gallstenius) hielp ook al niet om zijn werk onder een breder publiek te brengen. Het is goed voorstelbaar dat zijn composities, zeker na eerste beluistering, niet direct 'aanslaan'. Bij herhaalde beluistering valt er echt veel te ontdekken in zijn muziek. index |
|