CD-recensie
© Kees de Leeuw, augustus 2018
Brüll: Ouverture Macbeth - Symfonie in e, op. 31 - Vioolconcert in a, op. 41 - Serenade nr. 1 in F, op. 29 - Serenade nr. 2 in E, op. 36 Ilya Hoffmann (viool), Malta Philharmonic Orchestra o.l.v Michael Laus (vioolconcert, ouverture) en Marius Stravinsky (Serenade nr. 2); |
Ignaz Brüll (1846-1907) werd geboren in Moravië maar als kleuter verhuisde hij met zijn familie naar Wenen. Beide ouders waren muzikaal en onderkenden de talenten van hun zoon. Moeder Brüll onderwees hem op de piano maar al spoedig kreeg Ignaz les van een professionele kracht, Julius Epstein, later van Anton Rufinatscha en Felix Otto Dessoff. Hij leerde, mogelijk via Epstein, Brahms kennen en bouwde een vriendschap op die levenslang zou duren. Zo speelde hij in kleine kring met Brahms pianoduetten van diens orkestwerken. Brüll maakte als concertpianist veel tournees, onder meer naar Londen. Naast zijn werk als docent legde hij zich meer en meer toe op componeren. Ondanks een kuur in Karlsbad in 1907 overleed hij kort hierna in Wenen en raakte hij al snel in de vergetelheid.
Een eeuw na zijn overlijden kreeg hij dankzij de platenmaatschappij die deze cd's produceerde eindelijk de aandacht die hij zeker verdient. Eerder al werden de composities van Brüll samen met werken van Salomon Jadassohn uitgebracht op cd, maar gelukkig is er nu voor gekozen om ze afzonderlijk uit te brengen, temeer daar het kwartet symfonieën van Jadassohn inmiddels op een interessante dubbel-cd van CPO is verdoekt.
Ignaz Brüll componeerde opera's en veel muziek voor piano. Zijn symfonische oeuvre blijkt bescheiden. De Ouverture Macbeth waarmee de eerste cd opent verrast door haar intensiteit, afwisseling, en dramatiek. De componist heeft zich er absoluut niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt, maar er met volle toewijding aan gewerkt. Het wordt daarmee tevens duidelijk dat Brüll toch wel ten onrechte vergeten is. Helaas blijkt al snel dat het orkest uit Malta deels ondermaats presteert, ongelijk en met onzuiverheden. Gelukkig is dit echter lang niet overal het geval, maar als kritische en verwende luisteraar moet je soms wel even slikken. De opname is ook al niet optimaal, want zowel de akoestiek van de locatie als de techniek laten duidelijk hoorbaar te wensen over.
Brüll componeerde drie serenades. Lichtvoetigheid en rijk aan ideeën kenmerken de twee hier opgenomen serenades. Het is meer in de geest van Mendelssohn dan in die van Brahms. Dat het zeer aansprekende en afwisselende muziek is staat buiten kijf. Dat geldt ook voor het vioolconcert, waarvan het langzame middendeel het meest aanspreekt. De solist doet zeker zijn best, maar de intonatie laat helaas soms te wensen over. Het concert mist weliswaar de genialiteit van de meest bekende vioolconcerten uit de Romantiek, maar de liefhebbers van dit genre komen bij dat van Brüll zeker aan hun trekken. De enige symfonie die Brüll componeerde is sterk beïnvloed door Brahms. Ook al wordt gezegd dat Brahms jaloers was op Brüll's overvloed aan melodische ideeën, in deze symfonie profileert Brüll zich toch duidelijk minder. Het is een mooie symfonie maar door het gebrek aan een persoonlijk stempel beklijft het werk niet echt. Wel moet worden gezegd dat het Wit-Russisch orkest beter musiceert dan de collega's uit Malta en dat de opname eveneens op een hoger plan staat.