CD-recensie

 

© Kees de Leeuw, juni 2010

 

 

Branco: Symfonie nr. 3 – A morte de Manfredo – Suite Alentejana nr. 2

RTÉ National Symphony Orchestra o.l.v. Álvaro Cassuto.

Naxos 8.572370 • 73' •

 

 

 

 


De Portugese componist Luís de Freitas Branco (1890-1955) schijnt Portugals meest bekende componist uit de eerste helft van de twintigste eeuw te zijn. Buiten zijn eigen land is hij niet erg bekend, maar misschien verandert dit een klein beetje. Want Naxos brengt nu al een derde cd met zijn orkestwerken uit en er volgt nog een vierde cd met zijn laatste symfonie.

Zoals ik al eerder schreef in de besprekingen van de eerste twee cd’s die gewijd zijn aan Branco was hij een van de pioniers op het gebied van de symfonische muziek in zijn vaderland. Hij woonde in Berlijn en Parijs en zeker in zijn vroege composities werd hij zeer sterk beïnvloed door zijn collega’s, zonder dat er één specifieke inspirator valt aan te wijzen.

 
  Luís de Freitas Branco in ca. 1945

In de Derde symfonie uit 1944 blijkt Branco zover gerijpt dat er veel minder directe invloeden waarneembaar zijn. Dit neemt niet weg dat bijvoorbeeld in het tweede deel Bruckner nadrukkelijk aanwezig lijkt te zijn en het derde deel grijpt qua structuur terug op het derde deel uit de eerste symfonie van Brahms. Branco’s voorliefde was de romantiek, maar toch klinkt zijn derde symfonie bij tijd en wijle veel meer eigentijds dan zijn eerste twee symfonieën. Soms klinkt de compositie naar Sjostakovitsj of Prokofjev, maar in een gematigder vorm, met minder scherpe randjes. De Portugese zon, maar ook de melancholie is hoorbaar in deze compositie die zo’n drie kwartier duurt en voor liefhebbers van het post-romantische repertoire toch weer een mooie aanwinst is.

Rond 1905 hield Branco zich met de figuur van Manfred bezig. Naast een vocale symfonie schreef hij het eendelige werk “A morte de Manfredo” dat los staat van deze symfonie. Het voor strijksextet geschreven werk ging in 1906 in première. In 2005 werd de compositie weer gespeeld, en dit was hoogstwaarschijnlijk de eerste keer na 1906. In 2005 werd gekozen voor een versie voor strijkorkest, een interpretatie die ook op deze cd te horen is. Het karakter van de compositie is “larghetto doloroso”, met enkele relatief flinke uitbarstingen van het strijkorkest. Een fraai werk zonder echt opvallend te zijn.

De tweede “Suite Alentejana” uit 1927 vertoont de nodige overeenkomsten met de eerste suite, geïnspireerd door de folklore van de gelijknamige regio ten zuidoosten van Lissabon. Branco was hier vaak en veel composities ontstonden hier. Een rustig wat melancholiek eerste deel mondt via een kalm en kort intermezzo uit in een fulminante finale waarbij het bijna onmogelijk is om niet aan “Capriccio Espagnol” van Rimski-Korsakov te denken.

Het Ierse RTÉ National Symphony Orchestra behoort tot de categorie van de vele niet zo bekende maar desalniettemin goede tot zeer goede orkesten. Dirigent Álvaro Cassuto is evenmin een bekende maestro, maar een goed vakman die in deze reeks cd’s prima resultaten bereikt.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links