CD-recensie

 

© Jan de Kruijff, januari 2006

 

 

Prokofjev/Pletnev: Cinderella
(suite voor twee piano's).

Ravel: Ma mère l’oye (piano vierhandig).

Martha Argerich, Mikhail Pletnev (piano).

DG 474.868-2 • 50' •

 

 


Prokofjevs Assepoester ballet heeft weliswaar nooit de grote populariteit van zijn Romeo en Julia bereikt, maar is niettemin een vrijwel even substantieel werk dat zelden in zijn totaliteit wordt uitgevoerd, al maakte Pletnev er eerder, gecombineerd met de suite Zomernacht met zijn Russisch nationaal orkest een opname van (DG 445.830-2).

Het werk uit 1945 geeft – net als het op Shakespeare gebaseerde andere ballet - alle blijken van een grote mate van zelfverzekerdheid en laat weinig doorschemeren van de risico’s en de druk die het Stalinistische regime op het muziekleven in de Sovjet Unie met zich meebracht. Het gaat om een gedurfde, kernachtige muziek, die opnieuw heel kleurig is, maar geen moment extravagant aandoet. Maar meer nog: Prokofjev toont hier ook meer emotionaliteit dan in zijn verleden en vertoont zo misschien haast ongewild een zekere verwantschap met de balletmuziek van Tsjaikovski.

Pletnev die het stuk met zijn vijftig deeltjes dus van haver tot gort moet kennen, trok er een negendelige suite uit die hij voor twee piano’s bewerkte. Het resultaat is prachtig, al zullen kenners van het origineel kleur en nuance missen in deze geröntgende reductie. De uitbeelding van Assepoester begint wat zwaar op de hand, maar evolueert geleidelijk naar een toestand van gelukzaligheid. Blijken van zwier, humor en romantiek zijn er genoeg. Dergelijke muziek is een kolfje naar de hand van iemand als Argerich die zich weer heel beeldend virtuoos uit en in Pletnev een ideale partner en stimulans vond. Aan finesse geen gebrek in dit perfecte samenspel, dat ook vederlichte momenten kent.

Aanvullend een al even fraaie vertolking van Ravels vierhandige Ma mère l’oye waarin Argerich haar eerdere vertolking met Nelson Freire uit 1993 (DG 453.566-2) overtreft en het royaal kan opnemen tegen de tot nu toe beste andere interpretaties van Lortie/Mercier (Chandos CHAN 8905) en de zusjes Labèque (Philips 420.159-2). Alleen: wat is het toch dat de speelduur van menige cd alsmaar korter worden? Een sluipende bezuiniging?


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links