CD-recensie
© Jan de Kruijff, mei 2007
 |
Bruckner: Symfonie nr. 7 in E.
Orchestre des Champs-Élysées
o.l.v. Philippe Herreweghe.
Harmonia Mundi HMC 90.1857 • 60' •
Met grote belangstelling en met snel stijgende onvrede hoorde ik 19 april 2004 in Utrechts Vredenburg de ‘onthullende’ inderdaad curieuze uitvoering door het Orchestre des Champs-Élysées onder Herreweghe van deze meteen ‘live’ geregistreerde Brucknervertolking die intussen in cd vorm ettelijke critici – en mogelijk menige muziekliefhebber – in een euforische staat schijnt te hebben gebracht. Eindelijk de ware Bruckner ontdekt, lijkt de teneur. Was het maar waar! Er wordt gesproken in termen van ‘een fameus orkest’ (dat qua intonatie en samenspel hoorbare tekortkomingen heeft), ‘melancholieke Wagner-tuba’s’ en ‘verrassend nieuw licht’.
Kan best wezen, maar alleen met darmsnaren en negentiende-eeuwse blaasinstrumenten en met een warme, verzadigde klank is Bruckners concept en klankwereld niet volledig recht te doen. Het is interessant voor een (paar?) keer, maar aangezien een cd bedoeld is voor herhaald gebruik is dit slechts een met mate te genieten alternatief.
In landschapstaal omgezet biedt Herreweghe een door een contouren verzachtende rozeachtige bril bekeken fraai in de – hier veel te - milde herfstzon lieflijk glooiend Limburgs landschap, terwijl de grote Brucknerdirigenten – Wand, Karajan, Haitink, Giulini, Klemperer, opvallend genoeg ook juist Harnoncourt – beschikkend over veel betere orkesten die moeiteloos en met reserves in de overdrive zijn te brengen een waar Alpenlandschap met hoge, soms ruige pieken, diepe dalen voortoveren en zowel de hartverscheurende momenten uit het Adagio als de bijna demonische energie van het Scherzo uitdiepen. In frisdranktermen een te onnadrukkelijke, te luchtige Cola light of in koffietermen: wat Herreweghe serveert, is een koffie verkeerd. Wat de dirigent eerder met de symfonie van Franck mooi lukte, mislukt hier op eervolle wijze. Curieus, dat wel. Maar aan Bruckner congruent?? Nee.