CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, februari 2021
Stroppa: Miniature Estrose Primo Libro per pianoforte d'amore (1991-2003, rev. 2009) Erik Bertsch (piano) |
Ook bij de tweede beluistering bleef ik sceptisch. Wat was de oorzaak? De muziek lijkt een stroom van explosies zonder een duidelijk betoog. Men hoort voorbeeldige modernistische retoriek plus het vermoeden dat de typische klank van Italiaanse naoorlogse avantgarde beter tot zijn recht komt in stukken voor ensemble en orkest dan in die voor piano. Stroppa lijkt niet uit te kunnen of willen komen onder de schaduw van zijn superieure landgenoten Berio, Maderna, Nono en Donatoni. Wat bij hen een speels gebrachte balans is van verrassing en structuur, zijn hier vooral momenten vol referenties aan een leuke collectieve taal. Ken ik te weinig van Stroppa om zijn individuele toon te horen? Als ik de pianist iets kan verwijten, is het zijn onvermogen of onwil om van de zeven delen een boeiend geheel te maken (volgens het tekstboekje heeft deze uitvoering de zegen van de componist). Een CV is weliswaar altijd een Halleluja, maar bij dit, te vinden in het tekstboekje, vraag ik mij toch af: heb ik wat gemist?