CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, oktober 2022
Debussy - Piano Duets Debussy: Petite Suite - Arabesque nr. 1 (bew. voor twee piano's van Léon Roques) - Six épigraphes antiques - La fille aux cheveux de lin (bew. voor twee piano's van Léon Roques) - Andante cantabile - Ballade slave (bew. voor twee piano's van Gustave Samazeuilh) - Marche écossaise - La Mer (bew. voor twee piano's van André Caplet) Louis Lortie en Héléne Mercier (twee piano's en piano vierhandig) Chandos 20228 • 81' • |
In 2003 verscheen van Louis Lortie het dubbel-cd met werken van Ravel. Een van mijn eerste gedachten was: waarom speelt hij geen Debussy? Niet, omdat hij Ravel niet goed speelt (integendeel, hij speelt het met hetzelfde gevoel voor lyriek en structuur dat ook Tharaud en Chamayou presenteren), maar omdat hij in staat is Ravel overtuigend te spelen met een vloeiende beweging die men eerder verwacht bij Ravels landgenoot. Nu is er dan eindelijk een cd met Lortie in Debussy. Waarom het zo lang duurde, weet ik niet.
In de tussenliggende jaren bewees hij met zijn cd's met Fauré dat hij in Franse muziek de balans tussen vloeiende beweging en ritmische precisie volledig in de vingers heeft. Wat Debussy betreft is het in dit geval gedeeltelijk waar. Alle werken zijn van hem, maar sommige klinken in arrangementen. Deze bewerkingen lijken mij voor pianisten leuker dan voor luisteraars, ook omdat er muzikaal niet zoveel eer aan te behalen valt. Ze voegen eigenlijk niets toe aan het origineel, worden wel vaak rijker van textuur, maar gaan evenmin in de richting van een andere componist. De grote uitzondering op deze regel is de pianoversie van La Mer, waarin het verlies van de orkestklank ruimschoots wordt gecompenseerd door een inzicht in de bijzondere structuur, net als bij Melnikov & Pashchenko en Lee & Ivaldi.
De cd smaakt naar meer. De uitvoering van La Mer is niet alleen de beste op deze cd, het is ook het werk waarin de gevoeligheid voor de muziek van Debussy het best tot uiting komt. De Ballade slave, Marche écossaise, La fille aux cheveux de lin, de Petite suite, de eerste Arabesque en het Andante cantabile vragen veel minder om een ongrijpbare puls temidden van ritmen en melodieën die zich soms weinig aantrekken van klassieke sjablonen. Al deze stukken zijn mooie aanlopen tot het ware impressionistische werk waarin Debussy zich anders dan in de eerste stukken minder bekommert om pianistiek en meer om het maken van muziek die vooral sfeer en mysterie opwekt. De uitvoering van de Six épigraphes antiques moet het van andere kwaliteiten hebben: de suggestie van beweeglijkheid en de kracht van subtiliteit in vaak amper beweeglijke texturen. Liever dan de arrangementen die mij in tegenstelling tot de originelen niet zo boeiden, had ik een uitvoering gehoord van En blanc et noir, Debussy's hoofdwerk voor twee piano's (geen arrangement), maar hopelijk hebben we dat nog tegoed.